Titicacawatte? 2016

Juni, Peru, ergens tussen het titicacameer en Lima op 10 km hoogte boven een prachtig gebergte met vulkanen en gletsjers. Wat ik al voorspeld had is uitgekomen. No sleep for the wicked! Momenteel zit ik met Destruction in Latijns Amerika voor 12 shows. Touren in deze regio is hele andere koek! De afstanden zijn een pietsje groter (alles wordt gevlogen), en het is allemaal net iets chaotischer. Maar zó gaaf! Het was wel even wennen, want men spreekt hier dus dus echt geen engels. Met handen, voeten en steenkolen Spaans komen we toch wel een end. De werkdagen zijn wel wat langer, in deze regionen betekent '20 minuten' namelijk minstens 3 uur. Geduld is een schone zaak laten we maar zeggen. Wat ik normaal gesproken in een uurtje gepiept heb, kan hier zo maar eens 6 keer zo lang duren. En dat is frustrerend als je maar drie uur hebt geslapen. De meest chaotische dag tot nu toe was Juliaca. Een afgelegen stadje van 90 jaar oud op 3800 meter hoogte. Droog, geen enkele boom en ijle lucht (zelfs lamas trekken het hier niet zo goed!). Zijnde een gezonde Hollandsche dame, wonend onder het zeeniveau, is dat toch best heftig. Op het vliegveld stonden ze al klaar met zuurstofflessen, en aangekomen in het hotel, kregen we thee voorgeschoteld waarin coca bladeren dreven tegen hoogteziekte. Heftig! Onderweg naar de concertzaal, kreeg ik ook nog wat coca bladeren om in mijn wang te stoppen. Smaakt een beetje  naar van die biologische groene thee, maar dan...groener...enfin, op het feit na dat ik me voelde als een oud vrouwtje dat haar hele leven in de mijnen heeft gewerkt en die voeten heeft van honderd kilo ging het best wel. Af en toe even zitten was wel noodzakelijk. Nu snap ik waarom ze me in de tropenkliniek zo raar aankeken toen ik zei dat ik maar 1 dag op die hoogte zou werken. Wat nou 2 tot 3 dagen acclimatiseren!? Toen alles was opgebouwd, de lampen zo goed als kwaat geprogrammeerd waren en de crew zich tot het naadje had gewerkt om alles op tijd af te krijgen, kregen we een mindere boodschap...De gitarist trok de hoogte echt niet, en was hartstikke beroerd, net als de zanger, die ondertussen koorts had. Geen show dus! Onder het oog van sippe fans, mochten we de boel weer afbreken. Wat voelde dat lullig zeg! Dat was wel balen, want er is zeker een metal community hier, en zo vaak spelen er hier geen bands, bijna nooit! Wij mogen in ons kikkerlandje van geluk spreken! Volgens mij heb ik dat al vaker vermeld in deze column... zo veel concerten om uit te kiezen! We zijn hartstikke verwend! En als de bands er dan zijn, ook geen afgelaste shows vanwege hoogteziekte, hoogstens wat gemiste noten vanwege een ander soort high...\m/