Hit The Lights

Momenteel zit ik in de bullet train in Japan, tussen Tokyo en Nagoya. De eerste drie shows van de Rhapsody tour zijn reeds achter de rug, en de sfeer zit er goed in. Het begon in Moskou, waar alles van een leien dakje ging. Twee weken eerder was ik ook daar met een andere band, dat was wat minder. Iets met voedselvergiftiging. Dat voelde als de langste show ooit! Zelfs de drie uur durende Dream Theater shows 10 jaar geleden leken korter geweest te zijn dan deze. Never again hoop ik! Ziek zijn “on the road” wens ik niemand toe. Maar gelukkig deze keer kerngezond knallen! Na de show kwam men met het idee om “even” een foto te maken bij het rode plein, wat resulteerde in een prachtige middernachtwandeling in de vrieskou. Magisch! Kerstig! Na een fles bubbels in de lobby (de receptionist probeerde ons dronken te voeren omdat wij de eerste gasten waren ooit in dit hotel), was het tijd voor een flinke dut, en vervolgens een fikse ochtendwandeling met Russische brunch voordat we 9 uur la

Een maand geleden zat ik nog op de prairie tussen de dooie triceratopsen, en 3 weken geleden stond ik nog achter de knoppen in Spanje in the middle of nowhere. Op een veldje aan de rand van een enorm natuurgebied naast een prachtig meer, stond een soort van houtje touwtje podium. En KOUD dat het was!!! Het was de eerste keer dat ik onvoorbereid in Spanje was, en dus extra kleren heb moeten kopen om de show te overleven. Voor de komende maand zal ik overigens ook maar wat extra dikke truien in mijn koffer stoppen, want we gaan weer terug naar Rusland! Maar daar misschien in de volgende column meer over, want ik ga weer verder waar ik gebleven was, namelijk met het “in het zonnetje zetten” van de touring party. Vandaag is de Merchandiser aan de beurt. Een onderschat beroep. Het hebben van een mooi smoeltje en fikse boezem, zijnde het vriendinnetje van een van de muzikanten (of allemaal :p), is het namelijk al lang niet meer. Je moet over een flink aantal kwaliteiten beschikken, wil j

Zo. De zomerfestivals zijn weer voorbij! Het was me het seizoennetje wel...Ook al had ik gezworen om te minderen met werken in de muziekwereld (iets met een fulltime baan), heb ik het toch weer voor elkaar gekregen om al mijn overgebleven vrije tijd vol te plempen met shows. Van Zweden tot Oekraïne, en van Rome tot Porto. Leuk was het wel overigens! Menig metalhead heeft genoten van de epische tonen van Rhapsody en de horror sketches van Lordi. En mijn lichtshows natuurlijk! Inmiddels is de laatste zomershow een feit (Spanje!) en zit ik in het vliegtuig naar Amerika om dinosaurussen op te gaan graven op de prairie (girls’ gotta have a hobby). Tijd zat dus, om er nog even een column uit te gooien voordat Mike weer op de stoep staat om de naderende deadline aan te kondigen. Dit keer is de geluidstechnicus aan de beurt! Dit is de persoon die verantwoordelijk is voor hoe de band klinkt. Belangrijk dus dat deze dame of heer (of wat daar tussenin zit) in kwestie verstand heeft van zaken

In de categorie “wat leeft er in een tourbus”, is het deze maand tijd om het over een belangrijke en interessante functie te hebben, namelijk die van tourmanager (TM)! In films (gelukkig alleen in films) is het vaak een beetje een viezig mannetje dat de groupies selecteert voor de band (en zichzelf), en ontzettend stereotypisch rondloopt. Bij gesprekken over tourmanagers moet ik altijd meteen denken aan de film Spinal Tap, waar de arme man moet dealen met het feit dat de muzikant er niet tegen kan dat de toastjes vierkant zijn, en de vleesjes rond en een woedeaanval krijgt. Tot op bepaalde hoogte is deze scene ontzettend herkenbaar! Het is de rol van de TM om voor de (dagelijkse) belangen van de muzikanten en techneuten op te komen, en ervoor te zorgen dat alles op rolletjes loopt. En dit is ontzettend moeilijk kan ik je vertellen! Want er komt nogal veel bij kijken. Het zijn niet zomaar "management skills" die je moet hebben; het is multi-tasken voor gevorderden. Er z

Donderdagmiddag, in het vliegtuig van Milaan naar Amsterdam. Gisteravond weer een toffe show gedraaid in Milaan met Rhapsody! Een volle zaal met uitzinnige metalfans. Heerlijk! Een sociaal leven bestaat momenteel overigens niet echt met 1 vrije dag deze maand. Maar ach, die schoorsteen moet blijven roken! En dat zal die! Mijn Italiaanse collega (drumtech) zit momenteel naast me advies te geven waar over te schrijven deze maand. Inspiratie is momenteel namelijk erg welkom. Ik schrijf inmiddels al bijna vijf jaar voor  Aardschok  en de meeste onderwerpen zijn de revue reeds meerdere malen gepasseerd. Hij kwam met het briljante idee om uit te leggen wie wat eigenlijk doet op zo'n tour. Wat een lichttech doet weten jullie ondertussen allang namelijk ;) Het professionele touren is inmiddels al lang geen busje meer met een paar versterkers in de achterbak en spelen voor een kratje bier en “exposure”. En een roadie is niet zomaar een roadie, zij zijn vaak gespecialiseerd. Dus de in de

Verrek. Het festivalseizoen is alweer begonnen! Eigenlijk dacht ik dat het wat rustiger zou zijn voor mij wat betreft de muziekwereld de komende tijd. Met een 36 uur contract (iets met dinosaurussen) zou je zeggen dat je weinig meer kunt doen in de wereld der muziek. Nou nee dus! Mijn eerste douane rij op Schiphol is alweer een feit. Ze kenden me nog. De komende maanden ben ik weer ieder weekend in een ander land. Van Kiev, tot Tel Aviv tot Dessel. Dit samen met Rhapsody. Deze italiaanse virtuozen zijn momenteel bezig met afscheid nemen van de wereld. Dit door middel van wereldwijd te touren. Gedeeltelijk met mij er bij! En dat is me toch een partijtje leuk! Afgelopen maand begon het feestje in Frankrijk. In Annecy. Wat een ontzettend pittoresk plekje zeg! En ook nog eens een mega gastvrije en behulpzame crew die er alles aan deed om het ons naar de zin te maken. Het leek wel of ik droomde! Omdat de band de afgelopen jaren uit elkaar heeft gelegen (er waren ineens twee Rhapsody'

Oeps, vergeet Metalmike even de deadline van morgen door te geven.Wat nu? Laat ik eens origineel zijn! Het Tour ABC : A: Aftershow food! Bijna altijd Pizza of Burgers (dus ook A van dichtgeslibde aders). Meestal koud. De volgende ochtend meteen ontbijt. B: Backstage, waar het allemaal (niet) gebeurt! C: Curfew! De grootste vijand van de roadies, die hierdoor soms niet meer kunnen douchen omdat de deuren worden gesloten. D: Day Sheet! Waarop staat hoe laat de Doors open gaan. De rest van de tijden kloppen meestal niet, want er loopt altijd wel iets uit. E: Eindeloze gitaarsolo's. Waardoor de daysheet dus niet meer klopt. F: Front of house! Waar de lichttech en soundengineer altijd door elkaar worden gehaald. G: Groupies. Dat ze nog bestaan.....en Gaffa. Kunnen tours ook niet zonder. H: Hot Bag! Een willekeurige plastic tas voor als je moet kakken in de tourbus. (je mag geen “number 2” doen in het bustoilet) I: Improvisatie! Een belangrijke tool voor roadies en

Je kent het wel. Iemand stuurt je een youtube filmpje, je klikt op de link, en een uur later zit je nog steeds gekluisterd aan je scherm iets totaal anders te kijken. Op een of andere manier begin je bij een kattenfilmpje, en kom je via een Rammstein optreden terecht bij exploderende walvissen. Of zo iets. Zo gaat het dan ook met mijn voorbereidende lichttechniek “research”. Ik ben deze zomer weer geboekt door een nieuwe oude band. Langzaam ben ik begonnen met het leren van de liedjes. Ik kwam er al snel achter, dat ik sinds mijn vroege metaaldagen de nummers steeds allemaal uit mijn hoofd ken! Scheelt weer een hoop “werk”. Thank you brain! Enfin. Nadat ik het hele repertoire had afgeluisterd en ideetjes had opgedaan voor de te komen shows, dwaalde ik weer eens af naar de spreekwoordelijke “exploderende walvis”. In mijn geval, heb ik mij uren zitten vergapen aan shows van de afgelopen jaren waar ik zelf aan het werk was. Sommige zelfs van tien jaar geleden (jaiks). Van bands waarvan

In een opwelling heb ik vorige maand al de columns van de afgelopen jaren online geknald ( hannekelights.blogspot.nl  voor als je je verveelt ;). Het waren er best wel veel. Maar het was ook wel weer leuk om ze door te spitten. Mijn leven flitste aan me voorbij. Een aantal “blasts from the past”! Zo was ik totaal weer vergeten dat in 2016 een bandlid mijn legging had geleend omdat hij zijn drumbroek vergeten was. En ik in 2015 in Siberie was, waar er stripperpalen op het podium stonden waar de gitaristen hoorden te staan.Krapjes.Toen ik daar wat van zei, probeerden ze me om te kopen met een fles vodka. Het zelfde deden ze ergens anders in Rusland, waar men in onderbroeken met lawinepijlen en flessen bier bovenop een brandweerwagen stonden midden tussen het publiek. Sja. Wat doe je dan? Spelen! Ook was ik vergeten dat ik geregeld tussen vrijdagmiddag en zondagavond 3 shows in 3 landen draaide en toen nog niet eens koffie dronk. Nu drink ik wel koffie. Veel. Dat is nodig, helemaal

Godverdomme. Alweer een collega en vriend die er tussenuit is gepiept. Het wordt steeds gezelliger daarboven in die eeuwige concerthal. Deze door en door Amerikaanse collega, Jan, is een van de eerste collega's die ik had op tour. Een doorgewinterde front of house man, die show na show onze enige echte Jon Oliva geweldig liet klinken. Ik heb wel eens mensen horen zeggen dat hij het beste geluid van Sweden Rock neerzette. En dat wil heel veel zeggen. Als je de kleinste kut zaaltjes kunt laten klinken als een arena, en als bij de grotere festivals de andere geluidsmannen met afgunst kijken naar hoe hij het daar allemaal onder controle heeft, weet je dat je een goede hebt. En dat was hij. Nummer vier van deze club. Het zal nooit meer het zelfde zijn. Wat was het altijd gezellig bij de front of house. Show na show. Zij aan zij hebben we er meer dan 200 gedraaid. Ik kwam binnen als een groen blaadje met nul komma nul ervaring, en hij nam me onder zijn hoede. Wijze lessen heb ik v