Hit The Lights

De eerste show van het jaar is weer een feit. Min of meer last minute werd ik gevraagd door een welbekende Duitse Thrash metalband of ik een show wilde draaien in Metz, Frankrijk. Ja natuurlijk! Dus, een weekje later zat ik in de trein naar Keulen, vanuit waar ik met de band mee reed richting Metz om lekker te gaan knallen. Helaas was het iets moeilijker om daar te komen, aangezien het hevig stormde onderweg. Met een vierkant busje vol gear en metalheads duurde de rit daarom ook twee keer zo lang. Maar ondanks de akelige wind tegen, aquaplaining en stromende regen, kwamen wij een half uur voordat de deuren zouden opengaan toch veilig aan bij de zaal. Gelukkig zat het “speedy programmeren” nog in mijn vingers, en had ik in no time de lampjes ingesteld om er weer een knallende show van te maken. Een half uurtje voor de show, hoorde ik ineens een hulpeloos gejammer uit de kleedkamer komen. De drummer was namelijk zijn drum broek vergeten. Het enige dat hij bij zich had was een niet a

Dan denk je even lekker rustig een momentje te nemen tussen het werken door bij Summer Breeze festival in Duitsland, en ja hoor, daar staat Metal Mike ineens voor je neus...dinsdag deadline he! Jaaaa natuurlijk wist ik dat hoor! Ahum. Wel ontzettend gezellig natuurlijk om mensen tegen het lijf te lopen van het aarschok kamp! Ze zijn overal, zelfs naast me in de lichttoren tijdens de show;) Altijd goed vertegenwoordigd! Zo zie je maar weer, zo groot is die muziekwereld helemaal niet! En dat heb ik de afgelopen weken ook weer een paar keer op leuke wijze ondervonden! Vorige week bijvoorbeeld tijdens een satyricon mini tourtje. De eerste show was Brutal Assault. Ontzettend vet festival! Behalve de brutal showers (ieuw!). In een oude militaire basis is een enorm festival in elkaar geflanst met super sfeer! En bier waar je hoofdpijn van krijgt. We waren er een dag eerder al aangekomen, en toen kregen we ook nog een hele stapel drankkaartjes...sja wat doe je dan!? Gelukkig hoefden w

Zo zit je iedere week in een ander land een lichtshow in elkaar te draaien, en zo zit je ineens iedere avond thuis op de bank. Wat een schappelijkheid! Wat is dat even lekker zeg! De hele zomer was een aaneensluiting van wilde avonturen. Van aan de zuurstof hangen in Peru, tot kogelgaten in je hotel in Honduras Van het wildste en hardste publiek ooit in Santiago de Chile tot frustrerende soundchecktaferelen in Oekraiene. Van nervous breakdowns op dag drie van de tour in Brazilie, tot corruptie en geweld in Bogota. En nu in Leiden. Yip, ik ben even “on a break”. Hoe lang deze gaat duren is nog even de vraag. Met een vast contract en een bootlading aan verantwoordelijkheden bij het tofste museum in de wereld (I mean...we have a T.Rex!!!!), is het ineens iets moeilijker om er constant tussenuit te piepen. Ook komt er bij kijken dat ik momenteel het idee heb dat ik het wel even gezien heb, die hele muziekwereld. Alle hoeken van alle vliegvelden heb ik uitvoerig bestudeerd, a

Ik ben er nog niet aan gewend hoor, iedere dag werken op de zelfde plek! Maar gelukkig is Trix onze T.Rex bij Naturalis nog niet weggelopen. Dus zijn mijn tour managing skills momenteel toch nog ergens goed voor! Afgelopen week speelde Lordi in Nederland. Zonder mij. Ik moest toch echt even langs gaan om hallo te zeggen, en om te kijken of mijn zelf uitgekozen vervanger het wel goed deed. Wat was dat raar zeg! Na bijna 300 Lordi shows achter de knoppen gestaan te hebben, het deze keer eens vanuit het publiek te beleven. Dat krijg je er van als je ja zegt tegen een vast contract. Minder touren! Ik kan nou niet zeggen dat ik dat leuk vond. Ik ging spontaan “air lichtafelen”. Met gemengde gevoelens liet ik de “family” aan het einde van de avond weer achter. Zij terug de tourbus in, en ik naar huis. Met de normale bus. In mijn normale bedje zonder gordijntjes en wielen. Enigszins melancholisch zat ik de volgende dag op het werk weer aan dinosaurusbotjes te peuteren. Gelukkig miste

Dan denk je even lekker rustig een momentje te nemen tussen het werken door bij Summer Breeze festival in Duitsland, en ja hoor, daar staat Metal Mike ineens voor je neus...dinsdag deadline he! Jaaaa natuurlijk wist ik dat hoor! Ahum. Wel ontzettend gezellig natuurlijk om mensen tegen het lijf te lopen van het aarschok kamp! Ze zijn overal, zelfs naast me in de lichttoren tijdens de show;) Altijd goed vertegenwoordigd! Zo zie je maar weer, zo groot is die muziekwereld helemaal niet! En dat heb ik de afgelopen weken ook weer een paar keer op leuke wijze ondervonden! Vorige week bijvoorbeeld tijdens een satyricon mini tourtje. De eerste show was Brutal Assault. Ontzettend vet festival! Behalve de brutal showers (ieuw!). In een oude militaire basis is een enorm festival in elkaar geflanst met super sfeer! En bier waar je hoofdpijn van krijgt. We waren er een dag eerder al aangekomen, en toen kregen we ook nog een hele stapel drankkaartjes...sja wat doe je dan!? Gelukkig hoefden we d

Juni, Peru, ergens tussen het titicacameer en Lima op 10 km hoogte boven een prachtig gebergte met vulkanen en gletsjers. Wat ik al voorspeld had is uitgekomen. No sleep for the wicked! Momenteel zit ik met Destruction in Latijns Amerika voor 12 shows. Touren in deze regio is hele andere koek! De afstanden zijn een pietsje groter (alles wordt gevlogen), en het is allemaal net iets chaotischer. Maar zó gaaf! Het was wel even wennen, want men spreekt hier dus dus echt geen engels. Met handen, voeten en steenkolen Spaans komen we toch wel een end. De werkdagen zijn wel wat langer, in deze regionen betekent '20 minuten' namelijk minstens 3 uur. Geduld is een schone zaak laten we maar zeggen. Wat ik normaal gesproken in een uurtje gepiept heb, kan hier zo maar eens 6 keer zo lang duren. En dat is frustrerend als je maar drie uur hebt geslapen. De meest chaotische dag tot nu toe was Juliaca. Een afgelegen stadje van 90 jaar oud op 3800 meter hoogte. Droog, geen enkele bo

In mijn vorige columns heb ik wel eens beschreven hoe het festivalseizoen zo'n beetje in zijn werk gaat. Iets chaotischer dan op een gemiddelde tour. In een notendop : vliegtuig in, minivan naar het festivalterrein, programmeren, douchen, dutje, festival platblazen met vette show, biertje, dutje, minivan in, vliegtuig in en thuis. Een paar dagen later alweer het zelfde riedeltje afgaan in een ander land. Heftig zou je denken. En ja, na het seizoen ben je wel een beetje moe. Helaas ga ik komende maand niet bepaald een periode tegemoet om nog even uit te rusten voordat het allemaal losbarst. Het kan namelijk ook nog een tandje heftiger. Over een weekje of twee stap ik namelijk in het vliegtuig om een tour in Zuid Amerika te doen met Destruction. Zo'n beetje alles tussen Chili, Brazilie, Peru en Mexico. 12 shows. 20 vluchten. Slaap? Nope! Level van oncomfortabelheid: 100. Frequent flyer points: 100000. Maar wel vet! Hopelijk deze keer iets gezonder en georga

Al maanden slaap ik lekker in mijn eigen bed. Het lijkt zowaar wel alsof ik een echt ritme heb ontwikkeld! Frisse lakens, geen gesnurk om me heen, geen piep in mijn oren aan het eind van de dag, en het allerbelangrijkste, geen beweging! In een tourbus is een rem-slaap iets heel anders! (wakker schrikken terwijl de bus kei hard remt...heeft me al aardig wat jaren van mijn leven gekost). Afgelopen week was er een tour-collega bij me op bezoek. Maanden hebben wij samen doorgebracht in tourbussen met Morbid Angel en Lordi. Zij kwam nu ook regelrecht uit de bus, en het maakte me even melancholisch. Want soms heb ik wel een beetje heimwee naar een rijdend bedje met enkel gordijnen om jezelf van de wereld om je heen af te sluiten. Daarom is dit stukje geweid aan het rijdende hotel. De bunk om precies te zijn. Voor een tour, probeer ik er altijd voor te zorgen dat ik een van de eersten aanwezig ben, of een dealtje sluit met iemand anders die als eerste aanwezig is. Waarom? Omdat ik

Het is middag, en ik lig even te relaxen op mijn hotelkamer. Ik heb momenteel rechtstreeks uitzicht op een bevroren rivier waar ik zojuist op heb gelopen(!), en ga zodadelijk een dutje doen om even vooruit te slapen. Gisteren speelde Satyricon op het “House Of Metalfest” hier in Noord Zweden, en het was een groot succes! (voor Scandinavische standaarden dan...ik heb nog nooit zo'n doods publiek gezien! Maar als ik de locals mag geloven waren de mensen echt wel enthousiast!) Vanavond mag ik een tweede show belichten, dit keer van Destruction. Ik heb geluk gehad dit weekend! Twee bands waar ik regelmatig voor werk op het zelfde festival! Lekker cashen dus! Morgen gaat de wekker om een uurtje of 6, en de drummer van de band is jarig, dus ik verwacht enigszins een klein feestje na de show. Het wordt naar alle waarschijnlijkheid dus weer heerlijk afzien tijdens de drie verschillende vluchten naar huis morgen. Hier in het Noorden nemen ze metal overigens wel heel erg seri

Jeetje joh. Het was nog niet eens 2016, en de muziekwereld raakte alweer een legende kwijt! Ze lijken bij de bosjes te vallen. Ik hoop niet dat het in dit tempo door blijft gaan, want voordat je het weet zijn er alleen nog maar “nieuwe” bandjes over! Ik weet nog goed hoe ik het afgelopen jaar op Hellfest vanuit de zijkant op het podium naar Motorhead stond te kijken. Lemmy deed wat hij altijd deed, zijn ding! Stuk voor stuk knalden de klassiekers er uit en galmden op volle kracht over het volle veld met hoofdzakelijk Franse wapperende haren. Verstopt naast het drumstel zat een andere grondlegger van de metalwereld mee te genieten van de sfeer, namelijk mijnheer Halford, en ook werd niemand minder dan Alice Cooper op dat moment afgezet bij het hoofdpodium. Ik voelde mij even best wel nederig, om zo dicht in de buurt te zijn van deze levende legendes, en ik bedacht me: “hoelang zouden deze ouwe rotten in het vak nog doorgaan?” Wat zullen festivals “raar” zijn, zonder deze

Een uurtje geleden zat ik nog heel erg relaxt te praten over de show van morgen. Ik ben in Sint Petersburg. Aangezien ik al een aantal jaren hier af en toe shows draai, heb ik hier een paar enorm lieve en genereuze metalfans leren kennen, die ik ondertussen gerust vrienden mag noemen. Een van de vele voordelen van het werken in dit wereldje. De ontzettend lieve en bedachtzame mensen die zich hierin bevinden. Onder het genot van menig vodkas en blini's, hebben we het vandaag over meerdere onderwerpen gehad, en begon de avond heel erg gezellig. Totdat ik een berichtje kreeg van een collega uit Parijs, die zojuist was geland in Sint Petersburg, en toevallig het nieuws checkte. Aanslagen. In Parijs. Terrorisme. In het nieuws zie je deze woorden iedere dag. Aanslagen. Terrorisme. Maar nu ineens, komen er een paar woorden bij. Helaas heel dicht bij. Er worden momenteel mensen gegijzeld in Bataclan. Dit is een concertzaal in Parijs. Een gemiddelde Melkweg, Bosuil, Paard, Boerderij, 01

Aangezien Metal Mike mij zojuist vriendelijk heeft verzocht om even heel erg op te gaan schieten met de column van deze maand, en ik absoluut geen inspiratie heb omdat ik al meer dan een maand geen lichttafel heb aangeraakt, heb ik besloten om even helemaal terug te gaan naar mij roots. Van toen ik nog een lieftallig klein metal meisje was en zelf in een bandje speelde. Toen ik er nog van droomde om “on the road” te zijn. Toen ik nog geen idee had wat het inhield om daadwerkelijk hier mee aan het werk te zijn. Toen ik nog echt opkeek tegen iedereen die muzikant was, en als een echte fan genoot van optredens in het lokale muziekcentrum waar ik wekelijks kwam en geregeld stond te headbangen tussen mijn vriendjes en vriendinnetjes. Toen ik iedere woensdagavond met de band in het oefenhok oefende om ooit ook op de  bühne   te staan (en er vervolgens uit werd getrapt omdat ik te ambitieus was en bier drinken en spelen alleen niet genoeg was..wat was ik boos!). Toen ik mij nog niet reali

Daar zit ik dan. Op de grond bij een overvolle gate, tussen een file van buggies, de halve cast van “red mijn vakantie” en “zon, zuipen ziekenhuis” en een grote variatie aan andersoortig vakantievolk. Dat was me het weekendje weer zeg! Het begon allemaal in mijn o zo knusse eigen bedje om 3:15. Bruut ging het alarm af, want over een half uurtje zou de taxi klaar staan om mij naar Schiphol te vervoeren, waar het zwart zag van de vakantiegangers die overal in de weg gaan staan, treuzelen, en nog net niet hun plekjes claimen met een handdoek. Kilometers met buggies en rondrennend grut. En dat voor 6 uur s'ochtends. Ik wil niet weten hoe het er die middag was. Enfin. Eenmaal aangekomen in Alicante, mocht ik even snel mijn tas droppen en meteen door naar het festivalterrein van "Lejendas del Rock", waar er werk aan de winkel was. Na een sloot aan sterke espresso's kon er geprogrammeerd worden voor zover het ging in het daglicht. Na 3,5 uurtjes stevig dutten en nog wa

Komend weekend wordt de eerste keer dit jaar dat ik voor de lol naar een festival ga. Dat zal voor mij wel even wennen zijn. Niks sjouwen, niet de hele dag alleen maar water of cola drinken, of de angst hebben om Bus-call te missen, niet kibbelen met andere licht techs over de tijd en het tijdstip waarop jij eindelijk aan de beurt bent om te programmeren, geen lobby call de volgende ochtend (maar lekker bij mams logeren die vlakbij woont!), en geen lange rijen op het vliegveld (ik kan met de trein!!). Betalen voor mijn eten en drinken, en in de rij staan voor de WC. Net als vroeger. Alleen is het nu toch een beetje anders denk ik. Want diep van binnen zie ik ieder scheef lampje, en zal geregeld het gevoel hebben dat ik “iets moet doen”. Een scheve blik naar de geluidstafel als het sein vanaf het podium gegeven wordt dat de band er klaar voor is, en het spannende gevoel als alle lichten gedimd worden. Dit festival, Bospop, is zeer nostalgisch voor mij. Dit hoort namelijk bij

Tourstart en tour einde lagen weer eens redelijk dicht bij elkaar. Nog geen 2 weken terug was ik nog onderweg met de Finse monsters van Lordi. Helaas moest ik voor het einde van die tour afscheid nemen omdat ik nog het een en ander moest doen bij Naturalis, maar het was toch wel fijn om 9 nachtjes in mijn eigen bedje door te mogen brengen. Om 8 uur in de ochtend werd ik ergens in Frankrijk op het vliegveld gedropt en moest ik nog 5 uur wachten voordat ik mijn hoofd tegen het raampje van het vliegtuig mocht rusten om als een blok door de hele vlucht heen te slapen. Maar het afscheidsfeestje was leuk, dus totally worth it! Het was overigens ook mijn 168e show met Lordi! But who is counting ;-) Eenmaal thuis stond de volgende ochtend al de delivery guy op de stoep. Gelukkig niet met pizza (geen after show pizzas meer aub...na 6 weken is dat echt niet meer lekker! Mijn personal trainer gaat mij enigszins afkeurend aankijken denk ik...), maar met een hele berg lampen voor d

Momenteel ben ik op tour met Lordi, en we hebben net een show in Ljubljana achter de rug. We zijn alweer een hele tijd onderweg en het ritme zit er in. Nu hebben we 2 dagen om vanuit Slovenie naar Eindhoven te rijden. Tijdens deze tour zijn er nogal wat dagen vrij! Het schema is een ware gatenkaas. Het fijne is dan wel weer dat er soms wat meer tijd is om van de omgeving te genieten. Zo hebben we deze keer weer een prachtige kathedraal beklommen, en in de omgeving van Wenen een mooie natuurwandeling gemaakt. Zo kom je nog eens ergens! Behalve dan afgelopen week bij Milaan. Op de camping. Ja, je leest het goed! De tourmanager vond het een goed idee om de bus te parkeren op de camping, waar “alle voorzieningen dichtbij zijn” (alleen was ie vergeten te checken wat er allemaal in de buurt was, zoals een dichte supermarkt en rare openingstijden van restaurants). En daar sta je dan. Tussen de engelse campers met je tandeborsteltje en je handdoekie. Onwennig met je slippers

Op tour heb je een iedere keer weer een hele eigen familie. Je zit 24 uur per dag bij elkaar op de lip en leert elkaar kennen. Door en door. Je werkt met en om elkaar heen. Soms deel je lief en leed. Soms niet. Op het einde van de tour zeg je doei, en het “normale” leven gaat door. Met je eigen vrienden en eigen familie. Missen doe je niet echt. Totdat er ineens slecht nieuws is. Zoals afgelopen maand. Een van de collega's met wie ik wereldwijd heb getourd is overleden. Velen van de aardschok lezers zullen hem gekend hebben. Fozzy. Drumtech van talloze bands, omgedoopt tot burgemeester van Tilburg. Deel van de Jon Olivas Pain familie. De laatste tour was nog net als iedere andere. Al kibbelend als broer en zus werkten wij ons door de tourdata heen, en voordat we het wisten was het weer tijd om doei te zeggen. Alleen wisten we dus niet dat het voor altijd zou zijn. Dat vind ik erg. Ik denk niet dat ik het me zal realiseren totdat we weer “on the road” zijn met Jon Oliva, e

Weer helemaal fris en fruitig bereid ik me momenteel voor op de tour die komen gaat. 10 heren en 4 dames. Europa. Knallen! Aangezien ik niet zoals de halve redactie van de aardschok de afgelopen maand lekker met mijn teentjes in de weelderige Caribische wateren heb gehangen, en genoten heb van tsunami's van zonnige metal tijdens de 70.000 tons of metal cruise, heb ik mijn inspiratie elders moeten zoeken. Daarom heb ik maar besloten terug te gaan kijken op enkele van de de bizarste situaties die ik de afgelopen jaren heb meegemaakt op tour. De eerste die mij te binnen valt was een festival op een vliegveld in Roemenië. Alhoewel dit ergens in 2005 was, was het nog primitiever dan de allereerste Dynamo. De armetierige legertenten backstage, een vreemde catering (geen idee wat voor vlees dat was) en algemene communicatiestoornissen vielen nog wel mee. Mijn klomp brak pas toen men mij met handen en voeten uit probeerde te leggen dat ik tijdens de show op een bepaald moment g

Fans versus Groupies. Een interessant fenomeen. De ene band heeft er meer dan de andere. En de ene band gaat er anders mee om dan de andere. Het liefste woon ik in een tourbus waar alleen de crew en muzikanten welkom zijn. Het is en blijft je (tijdelijke) huis, en in je echte huis laat je natuurlijk ook niet zomaar vreemdelingen binnen. Maar helaas. Soms zijn er bands met leden die het liefste de hele dag lopen te krikken. Als het even niet gebeurt, raken ze gefrustreerd en is de sfeer niet te genieten. Hier komen deze verbloemde dames van lichte zeden goed van pas. Voor iedereens gemoedsrust. Daarvoor zijn er de meisjes die er alles aan doen om bij de muzikant te zijn. Let me rephrase that. EEN muzikant. Want het is cool. Het maakt haar niet uit wie haar allemaal is voorgeweest. En het maakt de muzikant ook niet uit wie hem is voorgeweest. Een win win situatie dus. Voor iedereen in de tourbus, want dat scheelt weer voor de algemene stemming. Soms is het toch wat minder. Er zijn name

We zijn ongeveer een week onderweg en we verlaten Zwitserland na een knallende show met  Morbid Angel in Vevey. Ik nestel me in mijn knusse bunk voor een lekker nachtje slapen onder 3  dekens (Amerikanen vinden dat het 17 graden moet zijn in de bus...brr).  Een paar uur later schudt  de bus een beetje en hoor ik uit het lounge gedeelte : dude! Did something hit us? Gelukkig niet  blijkt later. Ik draai me weer om en slaap door. Een paar uur later word ik alweer wakker van  stemmen in het lounge gedeelte. Deze keer zijn ze enigszins bozig en gefrustreerd. Toch maar eens  even polshoogte nemen. Het is ondertussen 10 uur in de ochtend en blijkbaar staat de bus al 7 uur l ang stil vlak na de Zwitserse grens, en we hebben nog ongeveer 600 kilometer te gaan richting de volgende bestemming in Bologna. Oeps, dat wordt krapjes! De bus is kapot en niet meer te maken.  Een nieuwe bus en trailer zijn onderweg. Verhuizen langs de snelweg. Niet ideaal! Vakkundig  wordt 2800 kilo aan versterk

Maar weer even over de tourbus. Hier brengen wij als crew/band immers de meeste tijd in door. Lief en leed worden op deze ruw geschatte 40 m2 gedeeld. Slapen, eten, relaxen, discussieren en de tijd doden totdat de nieuwe bestemming weer is bereikt. Daarom wordt deze tot in de puntjes gepimpt door de tijdelijke bewoners. Klitteband (en kerstversiering) op het plafond van de bunks om daar je ipad aan te hangen, hier en daar een extra lampje (vooral in het laadgedeelte), een geurvretertje en een prikbord voor de nieuwtjes van de dag (oftewel de day sheets). Op aandringen van mij en het merchmeisje, werd er ook plaatsgemaakt voor een massagestoel,en er kwam een grillmeister in het keukentje te staan, zodat we na de show de verlepte pizza’s en broodjes om konden toveren naar echten”haute quisine” maaltijden (samen met de sambal en de fles curry uit de secret stash natuurlijk). De chauffeur vond dit extreme gepimp van onze bus een minder goed idee...Iedere keer als wij weer Jami

Aangezien ik even geen shows te makken heb, ga ik het even hebben over het leven in de tourbus, en dan vooral dingetjes die veel mensen vergeten mee te nemen en daar vervolgens enorm veel spijt van hebben. Daarom : “Ik ga op tour en neem mee”. Met stip op 1 : Slippers! Naast bescherming tegen de gore lange haren in het doucheputje, hebben deze dingen nog een ander nut. Ze beschermen je tegen het fenomeen pisvoet in het bus toilet. Stel je even voor dat er in de bus een feestje gaande is waarin de alcohol rijkelijk vloeit, en er nog zo'n 1000 km moet worden afgelegd. Buiten is het enorm pokkeweer, dus de schoenen zijn uit om het binnen zo schoon mogelijk te houden. Er is redelijke tijdsdruk om op tijd op de volgende plek te arriveren voor het concert. Net zoveel druk alsop de blaas van de passagiers. Er wordt niet gestopt voor iedere “boodschap”. Dit kan af en toe redelijk tricky zijn, vooral in de oostbloklanden waar de wegen alles behalve “westers” zijn. Aangezien de gemidd

Ojee, daar issie dan, de deadline. Ik heb met mezelf afgesproken mijn positie niet te verlaten totdat ik deze column af heb! Best wel een opgave, want ik heb zo veel meegemaakt de afgelopen tijd dat ik geen idee heb hoe ik dat moet beschrijven. Het moet eerst even inzinken allemaal! De laatste “zomer” show staat om de hoek. Het was een goed seizoen moet ik zeggen! Brute black metal, een rock n roll monstertje hier en daar, thrash metal en twee verschillende Rhapsody's (gotta catch em all...;) zijn deze zomer mijn lichttafel gepasseerd. Kris kras door Europa, en alle vliegvelden zijn weer aangetikt. Honderden kilometers afgelegd in busjes en vliegtuigen, duizenden knopjes ingedrukt en talloze rookmachines leeggeblazen. Even anderhalve maand “rust” voordat het allemaal weer los gaat barsten op tour. Zes weken Europa samen met Morbid Angel. Maar daar nog even niet aan denken. Even terugblikken op wat hoogte en dieptepuntjes van de “zomer” waren! Laten we maar even met de mindere