Hit The Lights

Laatst realiseerde ik mij, dat mijn muzieksmaak best wel heel erg beïnvloed is door mijn werk als lichttech de afgelopen 15 jaar. Vroeger, toen ik nog ieder weekend echt voor de lol concerten bezocht, was het nogal uiteenlopend. Van old school metal tot grindcore. Undergroud of niet, het maakte me echt niks uit en mijn minidisk speler bevatte een ware kakofonie aan bands en genres. Van de Heideroosjes tot Manowar, Metal church, Dio en KoRn, met hier en daar wat Opeth, Haggard, Edguy, Destruction, Pantera en all time favorite Metallica er doorheen. Lekker kleurrijk. Net als mijn outfits (op mijn gothic periode na) en haardracht. Tegenwoordig merk ik dat mijn spotify list op een andere manier in elkaar steekt, en redelijk geconcentreerd blijft op een uitschietertje van Ghost,  Fleetwood Mac of een movie soundtrack na. Ik lijk wel eenkennig geworden! Iets nieuws komt er niet snel in. Omdat ik vaak nummers heb moeten leren van de bands waar ik voor werk, voeren deze de boventoon. En

Net voor het einde van het jaar was er dat leuke feestje, Metal Experience Fest! Waar ik Bleeding Gods in het zonnetje mocht zetten  mocht zetten. De laatste  show van het jaar! Out with a bang :-) Zo om me heen kijkend voor en na de show, zag het er uit als een enorm geslaagde party. Helaas was ik na de show nog steeds ontzettend nuchter, en niet in staat om het aantal biertjes in te halen, dus heb ik het een en ander gemist, maar gezellig was het wel! Tijdens een van de andere bands.die deze avond het podium onveilig maakte, zag ik een witte flying V gitaar bespeeld worden, en werd ik ineens zo’n 15 jaar terug in de tijd gekatapult. Toen deed ik nog niet zo veel lichtjes, en zat ik zelfs in een paar bandjes. Van grindcore, tot thrash/death tot metalcore. Bas en Gitaar. Het ene bandje ben ik uitgeknikkerd omdat ik “te ambitieus” was (ik wilde Touren!!! Niet alleen bier drinken in de repetitie ruimte!), en met de andere band zijn de wegen gescheiden omdat ik een buitenge

Voor de verandering zit ik op het moment van schrijven een keer niet in het vliegtuig. Daar zit ik over 10 uur pas in. Nu nog 7 uur te gaan in een busje door de Noorse wildernis. Gisteren een show van 1 uur gedraaid in Nordfjordeid. Een stadje aan de westkust van dit prachtige land, omringd door bergen, gletsjers en fjorden. Voor de band was het een thuiswedstrijd, al moesten ze zelf dus ook nog “even” zeven uur reizen. Terwijl de zanger deze rit in een Porsche doet die duurder is dan de gemiddelde gezinswoning in het huidige klimaat op de oververhitte woningmarkt, mag de gitarist het bekopen met een dubbelrol als chauffeur in een vierkant blikkie met gear, muzikanten en roadies. Dus even voor het perspectief; 30 minuten treinen, 2 uur wachten op het vliegveld, 1,5 uur vliegen, 7 uur slapen, 8 uur rijden, 100 minuten show voorbereiden, even het festival platblazen en dan het zelfde riedeltje weer andersom. Dat is dus een keerzijde van het leven in de muziekwereld. Je bent altijd

Soms zit het mee, soms zit het tegen. En soms moet je roeien met de riemen die je hebt. Of de lichttafels. Of de gitaren. Eergisteren was een heerlijke dag. Wakker worden in een idyllisch en zonovergoten Noord-Duits hotel, lekker ontbijtje (wurst und kase!), wandelingetje in het idyllische dorpje en genieten van het heerlijke weer en de uitgestrekte korenvelden en bossen. Het was een prachtig gebied in the middle of nowhere. Het leek wel vakantie! Toen was het tijd om naar het festivalterrein te gaan. *Poef*, weg uit de idyllische bubbel, en tijd voor de harde waarheid. De tourmanager had mij al voorzichtig voorbereid op het feit dat het een kleiner festival was, en dat ze nou PRECIES die lichttafel hadden die ik in onze rider (soort van band contract/specificatielijst) had gemarkeerd als de tafel waar ik niet mee overweg kan. (niet iedere lichttech is het met me eens, maar ik vind het een totaal onlogisch onding dat op de bodem van de oceaan thuishoort). Maar helaas. Het moch

Vorige week op Fortarock zag ik onze enige echte Metal Mike voorbij lopen en dacht : Hmm, wat zal ik deze maand eens schrijven? Even dacht ik dat ik ontslagen was, omdat afgelopen editie de eerste was in 5 jaar waar ik niet in stond. Voorzichtig vroeg ik aan de beste man of hij me stilletjes had laten gaan. Maar gelukkig, nee hoor! Hij wilde mij gewoon niet lastig vallen toen ik daar zo lekker lag bij te komen tussen al die palmbomen en oerwoud dingen tijdens mijn vakantie! Ook al postte ik jaloersmakende plaatjes op social media. Wat een lieverd! Heb ik dus gewoon bijna 3 maanden gehad om iets te verzinnen voor de deadline van morgen. Oeps...Maar gelukkig is er genoeg te schrijven! Bijvoorbeeld over het beginnende festivalseizoen! Ja hoor! Het is weer begonnen! Ik was een beetje roestig, want het was weer even geleden dat ik mijn lampen in de ogen van duizenden festivalgangers scheen, maar gelukkig viel dat niet op, en ging ging na enig programmeerwerk op de lichttafel de Saty