Hit The Lights

Momenteel zit ik in de bullet train in Japan, tussen Tokyo en Nagoya. De eerste drie shows van de Rhapsody tour zijn reeds achter de rug, en de sfeer zit er goed in. Het begon in Moskou, waar alles van een leien dakje ging. Twee weken eerder was ik ook daar met een andere band, dat was wat minder. Iets met voedselvergiftiging. Dat voelde als de langste show ooit! Zelfs de drie uur durende Dream Theater shows 10 jaar geleden leken korter geweest te zijn dan deze. Never again hoop ik! Ziek zijn “on the road” wens ik niemand toe. Maar gelukkig deze keer kerngezond knallen! Na de show kwam men met het idee om “even” een foto te maken bij het rode plein, wat resulteerde in een prachtige middernachtwandeling in de vrieskou. Magisch! Kerstig! Na een fles bubbels in de lobby (de receptionist probeerde ons dronken te voeren omdat wij de eerste gasten waren ooit in dit hotel), was het tijd voor een flinke dut, en vervolgens een fikse ochtendwandeling met Russische brunch voordat we 9 uur la

Een maand geleden zat ik nog op de prairie tussen de dooie triceratopsen, en 3 weken geleden stond ik nog achter de knoppen in Spanje in the middle of nowhere. Op een veldje aan de rand van een enorm natuurgebied naast een prachtig meer, stond een soort van houtje touwtje podium. En KOUD dat het was!!! Het was de eerste keer dat ik onvoorbereid in Spanje was, en dus extra kleren heb moeten kopen om de show te overleven. Voor de komende maand zal ik overigens ook maar wat extra dikke truien in mijn koffer stoppen, want we gaan weer terug naar Rusland! Maar daar misschien in de volgende column meer over, want ik ga weer verder waar ik gebleven was, namelijk met het “in het zonnetje zetten” van de touring party. Vandaag is de Merchandiser aan de beurt. Een onderschat beroep. Het hebben van een mooi smoeltje en fikse boezem, zijnde het vriendinnetje van een van de muzikanten (of allemaal :p), is het namelijk al lang niet meer. Je moet over een flink aantal kwaliteiten beschikken, wil j

Zo. De zomerfestivals zijn weer voorbij! Het was me het seizoennetje wel...Ook al had ik gezworen om te minderen met werken in de muziekwereld (iets met een fulltime baan), heb ik het toch weer voor elkaar gekregen om al mijn overgebleven vrije tijd vol te plempen met shows. Van Zweden tot Oekraïne, en van Rome tot Porto. Leuk was het wel overigens! Menig metalhead heeft genoten van de epische tonen van Rhapsody en de horror sketches van Lordi. En mijn lichtshows natuurlijk! Inmiddels is de laatste zomershow een feit (Spanje!) en zit ik in het vliegtuig naar Amerika om dinosaurussen op te gaan graven op de prairie (girls’ gotta have a hobby). Tijd zat dus, om er nog even een column uit te gooien voordat Mike weer op de stoep staat om de naderende deadline aan te kondigen. Dit keer is de geluidstechnicus aan de beurt! Dit is de persoon die verantwoordelijk is voor hoe de band klinkt. Belangrijk dus dat deze dame of heer (of wat daar tussenin zit) in kwestie verstand heeft van zaken

In de categorie “wat leeft er in een tourbus”, is het deze maand tijd om het over een belangrijke en interessante functie te hebben, namelijk die van tourmanager (TM)! In films (gelukkig alleen in films) is het vaak een beetje een viezig mannetje dat de groupies selecteert voor de band (en zichzelf), en ontzettend stereotypisch rondloopt. Bij gesprekken over tourmanagers moet ik altijd meteen denken aan de film Spinal Tap, waar de arme man moet dealen met het feit dat de muzikant er niet tegen kan dat de toastjes vierkant zijn, en de vleesjes rond en een woedeaanval krijgt. Tot op bepaalde hoogte is deze scene ontzettend herkenbaar! Het is de rol van de TM om voor de (dagelijkse) belangen van de muzikanten en techneuten op te komen, en ervoor te zorgen dat alles op rolletjes loopt. En dit is ontzettend moeilijk kan ik je vertellen! Want er komt nogal veel bij kijken. Het zijn niet zomaar "management skills" die je moet hebben; het is multi-tasken voor gevorderden. Er z

Donderdagmiddag, in het vliegtuig van Milaan naar Amsterdam. Gisteravond weer een toffe show gedraaid in Milaan met Rhapsody! Een volle zaal met uitzinnige metalfans. Heerlijk! Een sociaal leven bestaat momenteel overigens niet echt met 1 vrije dag deze maand. Maar ach, die schoorsteen moet blijven roken! En dat zal die! Mijn Italiaanse collega (drumtech) zit momenteel naast me advies te geven waar over te schrijven deze maand. Inspiratie is momenteel namelijk erg welkom. Ik schrijf inmiddels al bijna vijf jaar voor  Aardschok  en de meeste onderwerpen zijn de revue reeds meerdere malen gepasseerd. Hij kwam met het briljante idee om uit te leggen wie wat eigenlijk doet op zo'n tour. Wat een lichttech doet weten jullie ondertussen allang namelijk ;) Het professionele touren is inmiddels al lang geen busje meer met een paar versterkers in de achterbak en spelen voor een kratje bier en “exposure”. En een roadie is niet zomaar een roadie, zij zijn vaak gespecialiseerd. Dus de in de

Verrek. Het festivalseizoen is alweer begonnen! Eigenlijk dacht ik dat het wat rustiger zou zijn voor mij wat betreft de muziekwereld de komende tijd. Met een 36 uur contract (iets met dinosaurussen) zou je zeggen dat je weinig meer kunt doen in de wereld der muziek. Nou nee dus! Mijn eerste douane rij op Schiphol is alweer een feit. Ze kenden me nog. De komende maanden ben ik weer ieder weekend in een ander land. Van Kiev, tot Tel Aviv tot Dessel. Dit samen met Rhapsody. Deze italiaanse virtuozen zijn momenteel bezig met afscheid nemen van de wereld. Dit door middel van wereldwijd te touren. Gedeeltelijk met mij er bij! En dat is me toch een partijtje leuk! Afgelopen maand begon het feestje in Frankrijk. In Annecy. Wat een ontzettend pittoresk plekje zeg! En ook nog eens een mega gastvrije en behulpzame crew die er alles aan deed om het ons naar de zin te maken. Het leek wel of ik droomde! Omdat de band de afgelopen jaren uit elkaar heeft gelegen (er waren ineens twee Rhapsody'

Oeps, vergeet Metalmike even de deadline van morgen door te geven.Wat nu? Laat ik eens origineel zijn! Het Tour ABC : A: Aftershow food! Bijna altijd Pizza of Burgers (dus ook A van dichtgeslibde aders). Meestal koud. De volgende ochtend meteen ontbijt. B: Backstage, waar het allemaal (niet) gebeurt! C: Curfew! De grootste vijand van de roadies, die hierdoor soms niet meer kunnen douchen omdat de deuren worden gesloten. D: Day Sheet! Waarop staat hoe laat de Doors open gaan. De rest van de tijden kloppen meestal niet, want er loopt altijd wel iets uit. E: Eindeloze gitaarsolo's. Waardoor de daysheet dus niet meer klopt. F: Front of house! Waar de lichttech en soundengineer altijd door elkaar worden gehaald. G: Groupies. Dat ze nog bestaan.....en Gaffa. Kunnen tours ook niet zonder. H: Hot Bag! Een willekeurige plastic tas voor als je moet kakken in de tourbus. (je mag geen “number 2” doen in het bustoilet) I: Improvisatie! Een belangrijke tool voor roadies en

Je kent het wel. Iemand stuurt je een youtube filmpje, je klikt op de link, en een uur later zit je nog steeds gekluisterd aan je scherm iets totaal anders te kijken. Op een of andere manier begin je bij een kattenfilmpje, en kom je via een Rammstein optreden terecht bij exploderende walvissen. Of zo iets. Zo gaat het dan ook met mijn voorbereidende lichttechniek “research”. Ik ben deze zomer weer geboekt door een nieuwe oude band. Langzaam ben ik begonnen met het leren van de liedjes. Ik kwam er al snel achter, dat ik sinds mijn vroege metaaldagen de nummers steeds allemaal uit mijn hoofd ken! Scheelt weer een hoop “werk”. Thank you brain! Enfin. Nadat ik het hele repertoire had afgeluisterd en ideetjes had opgedaan voor de te komen shows, dwaalde ik weer eens af naar de spreekwoordelijke “exploderende walvis”. In mijn geval, heb ik mij uren zitten vergapen aan shows van de afgelopen jaren waar ik zelf aan het werk was. Sommige zelfs van tien jaar geleden (jaiks). Van bands waarvan

In een opwelling heb ik vorige maand al de columns van de afgelopen jaren online geknald ( hannekelights.blogspot.nl  voor als je je verveelt ;). Het waren er best wel veel. Maar het was ook wel weer leuk om ze door te spitten. Mijn leven flitste aan me voorbij. Een aantal “blasts from the past”! Zo was ik totaal weer vergeten dat in 2016 een bandlid mijn legging had geleend omdat hij zijn drumbroek vergeten was. En ik in 2015 in Siberie was, waar er stripperpalen op het podium stonden waar de gitaristen hoorden te staan.Krapjes.Toen ik daar wat van zei, probeerden ze me om te kopen met een fles vodka. Het zelfde deden ze ergens anders in Rusland, waar men in onderbroeken met lawinepijlen en flessen bier bovenop een brandweerwagen stonden midden tussen het publiek. Sja. Wat doe je dan? Spelen! Ook was ik vergeten dat ik geregeld tussen vrijdagmiddag en zondagavond 3 shows in 3 landen draaide en toen nog niet eens koffie dronk. Nu drink ik wel koffie. Veel. Dat is nodig, helemaal

Godverdomme. Alweer een collega en vriend die er tussenuit is gepiept. Het wordt steeds gezelliger daarboven in die eeuwige concerthal. Deze door en door Amerikaanse collega, Jan, is een van de eerste collega's die ik had op tour. Een doorgewinterde front of house man, die show na show onze enige echte Jon Oliva geweldig liet klinken. Ik heb wel eens mensen horen zeggen dat hij het beste geluid van Sweden Rock neerzette. En dat wil heel veel zeggen. Als je de kleinste kut zaaltjes kunt laten klinken als een arena, en als bij de grotere festivals de andere geluidsmannen met afgunst kijken naar hoe hij het daar allemaal onder controle heeft, weet je dat je een goede hebt. En dat was hij. Nummer vier van deze club. Het zal nooit meer het zelfde zijn. Wat was het altijd gezellig bij de front of house. Show na show. Zij aan zij hebben we er meer dan 200 gedraaid. Ik kwam binnen als een groen blaadje met nul komma nul ervaring, en hij nam me onder zijn hoede. Wijze lessen heb ik v

De eerste show van het jaar is weer een feit. Min of meer last minute werd ik gevraagd door een welbekende Duitse Thrash metalband of ik een show wilde draaien in Metz, Frankrijk. Ja natuurlijk! Dus, een weekje later zat ik in de trein naar Keulen, vanuit waar ik met de band mee reed richting Metz om lekker te gaan knallen. Helaas was het iets moeilijker om daar te komen, aangezien het hevig stormde onderweg. Met een vierkant busje vol gear en metalheads duurde de rit daarom ook twee keer zo lang. Maar ondanks de akelige wind tegen, aquaplaining en stromende regen, kwamen wij een half uur voordat de deuren zouden opengaan toch veilig aan bij de zaal. Gelukkig zat het “speedy programmeren” nog in mijn vingers, en had ik in no time de lampjes ingesteld om er weer een knallende show van te maken. Een half uurtje voor de show, hoorde ik ineens een hulpeloos gejammer uit de kleedkamer komen. De drummer was namelijk zijn drum broek vergeten. Het enige dat hij bij zich had was een niet a

Dan denk je even lekker rustig een momentje te nemen tussen het werken door bij Summer Breeze festival in Duitsland, en ja hoor, daar staat Metal Mike ineens voor je neus...dinsdag deadline he! Jaaaa natuurlijk wist ik dat hoor! Ahum. Wel ontzettend gezellig natuurlijk om mensen tegen het lijf te lopen van het aarschok kamp! Ze zijn overal, zelfs naast me in de lichttoren tijdens de show;) Altijd goed vertegenwoordigd! Zo zie je maar weer, zo groot is die muziekwereld helemaal niet! En dat heb ik de afgelopen weken ook weer een paar keer op leuke wijze ondervonden! Vorige week bijvoorbeeld tijdens een satyricon mini tourtje. De eerste show was Brutal Assault. Ontzettend vet festival! Behalve de brutal showers (ieuw!). In een oude militaire basis is een enorm festival in elkaar geflanst met super sfeer! En bier waar je hoofdpijn van krijgt. We waren er een dag eerder al aangekomen, en toen kregen we ook nog een hele stapel drankkaartjes...sja wat doe je dan!? Gelukkig hoefden w

Zo zit je iedere week in een ander land een lichtshow in elkaar te draaien, en zo zit je ineens iedere avond thuis op de bank. Wat een schappelijkheid! Wat is dat even lekker zeg! De hele zomer was een aaneensluiting van wilde avonturen. Van aan de zuurstof hangen in Peru, tot kogelgaten in je hotel in Honduras Van het wildste en hardste publiek ooit in Santiago de Chile tot frustrerende soundchecktaferelen in Oekraiene. Van nervous breakdowns op dag drie van de tour in Brazilie, tot corruptie en geweld in Bogota. En nu in Leiden. Yip, ik ben even “on a break”. Hoe lang deze gaat duren is nog even de vraag. Met een vast contract en een bootlading aan verantwoordelijkheden bij het tofste museum in de wereld (I mean...we have a T.Rex!!!!), is het ineens iets moeilijker om er constant tussenuit te piepen. Ook komt er bij kijken dat ik momenteel het idee heb dat ik het wel even gezien heb, die hele muziekwereld. Alle hoeken van alle vliegvelden heb ik uitvoerig bestudeerd, a

Ik ben er nog niet aan gewend hoor, iedere dag werken op de zelfde plek! Maar gelukkig is Trix onze T.Rex bij Naturalis nog niet weggelopen. Dus zijn mijn tour managing skills momenteel toch nog ergens goed voor! Afgelopen week speelde Lordi in Nederland. Zonder mij. Ik moest toch echt even langs gaan om hallo te zeggen, en om te kijken of mijn zelf uitgekozen vervanger het wel goed deed. Wat was dat raar zeg! Na bijna 300 Lordi shows achter de knoppen gestaan te hebben, het deze keer eens vanuit het publiek te beleven. Dat krijg je er van als je ja zegt tegen een vast contract. Minder touren! Ik kan nou niet zeggen dat ik dat leuk vond. Ik ging spontaan “air lichtafelen”. Met gemengde gevoelens liet ik de “family” aan het einde van de avond weer achter. Zij terug de tourbus in, en ik naar huis. Met de normale bus. In mijn normale bedje zonder gordijntjes en wielen. Enigszins melancholisch zat ik de volgende dag op het werk weer aan dinosaurusbotjes te peuteren. Gelukkig miste

Dan denk je even lekker rustig een momentje te nemen tussen het werken door bij Summer Breeze festival in Duitsland, en ja hoor, daar staat Metal Mike ineens voor je neus...dinsdag deadline he! Jaaaa natuurlijk wist ik dat hoor! Ahum. Wel ontzettend gezellig natuurlijk om mensen tegen het lijf te lopen van het aarschok kamp! Ze zijn overal, zelfs naast me in de lichttoren tijdens de show;) Altijd goed vertegenwoordigd! Zo zie je maar weer, zo groot is die muziekwereld helemaal niet! En dat heb ik de afgelopen weken ook weer een paar keer op leuke wijze ondervonden! Vorige week bijvoorbeeld tijdens een satyricon mini tourtje. De eerste show was Brutal Assault. Ontzettend vet festival! Behalve de brutal showers (ieuw!). In een oude militaire basis is een enorm festival in elkaar geflanst met super sfeer! En bier waar je hoofdpijn van krijgt. We waren er een dag eerder al aangekomen, en toen kregen we ook nog een hele stapel drankkaartjes...sja wat doe je dan!? Gelukkig hoefden we d

Juni, Peru, ergens tussen het titicacameer en Lima op 10 km hoogte boven een prachtig gebergte met vulkanen en gletsjers. Wat ik al voorspeld had is uitgekomen. No sleep for the wicked! Momenteel zit ik met Destruction in Latijns Amerika voor 12 shows. Touren in deze regio is hele andere koek! De afstanden zijn een pietsje groter (alles wordt gevlogen), en het is allemaal net iets chaotischer. Maar zó gaaf! Het was wel even wennen, want men spreekt hier dus dus echt geen engels. Met handen, voeten en steenkolen Spaans komen we toch wel een end. De werkdagen zijn wel wat langer, in deze regionen betekent '20 minuten' namelijk minstens 3 uur. Geduld is een schone zaak laten we maar zeggen. Wat ik normaal gesproken in een uurtje gepiept heb, kan hier zo maar eens 6 keer zo lang duren. En dat is frustrerend als je maar drie uur hebt geslapen. De meest chaotische dag tot nu toe was Juliaca. Een afgelegen stadje van 90 jaar oud op 3800 meter hoogte. Droog, geen enkele bo

In mijn vorige columns heb ik wel eens beschreven hoe het festivalseizoen zo'n beetje in zijn werk gaat. Iets chaotischer dan op een gemiddelde tour. In een notendop : vliegtuig in, minivan naar het festivalterrein, programmeren, douchen, dutje, festival platblazen met vette show, biertje, dutje, minivan in, vliegtuig in en thuis. Een paar dagen later alweer het zelfde riedeltje afgaan in een ander land. Heftig zou je denken. En ja, na het seizoen ben je wel een beetje moe. Helaas ga ik komende maand niet bepaald een periode tegemoet om nog even uit te rusten voordat het allemaal losbarst. Het kan namelijk ook nog een tandje heftiger. Over een weekje of twee stap ik namelijk in het vliegtuig om een tour in Zuid Amerika te doen met Destruction. Zo'n beetje alles tussen Chili, Brazilie, Peru en Mexico. 12 shows. 20 vluchten. Slaap? Nope! Level van oncomfortabelheid: 100. Frequent flyer points: 100000. Maar wel vet! Hopelijk deze keer iets gezonder en georga

Al maanden slaap ik lekker in mijn eigen bed. Het lijkt zowaar wel alsof ik een echt ritme heb ontwikkeld! Frisse lakens, geen gesnurk om me heen, geen piep in mijn oren aan het eind van de dag, en het allerbelangrijkste, geen beweging! In een tourbus is een rem-slaap iets heel anders! (wakker schrikken terwijl de bus kei hard remt...heeft me al aardig wat jaren van mijn leven gekost). Afgelopen week was er een tour-collega bij me op bezoek. Maanden hebben wij samen doorgebracht in tourbussen met Morbid Angel en Lordi. Zij kwam nu ook regelrecht uit de bus, en het maakte me even melancholisch. Want soms heb ik wel een beetje heimwee naar een rijdend bedje met enkel gordijnen om jezelf van de wereld om je heen af te sluiten. Daarom is dit stukje geweid aan het rijdende hotel. De bunk om precies te zijn. Voor een tour, probeer ik er altijd voor te zorgen dat ik een van de eersten aanwezig ben, of een dealtje sluit met iemand anders die als eerste aanwezig is. Waarom? Omdat ik

Het is middag, en ik lig even te relaxen op mijn hotelkamer. Ik heb momenteel rechtstreeks uitzicht op een bevroren rivier waar ik zojuist op heb gelopen(!), en ga zodadelijk een dutje doen om even vooruit te slapen. Gisteren speelde Satyricon op het “House Of Metalfest” hier in Noord Zweden, en het was een groot succes! (voor Scandinavische standaarden dan...ik heb nog nooit zo'n doods publiek gezien! Maar als ik de locals mag geloven waren de mensen echt wel enthousiast!) Vanavond mag ik een tweede show belichten, dit keer van Destruction. Ik heb geluk gehad dit weekend! Twee bands waar ik regelmatig voor werk op het zelfde festival! Lekker cashen dus! Morgen gaat de wekker om een uurtje of 6, en de drummer van de band is jarig, dus ik verwacht enigszins een klein feestje na de show. Het wordt naar alle waarschijnlijkheid dus weer heerlijk afzien tijdens de drie verschillende vluchten naar huis morgen. Hier in het Noorden nemen ze metal overigens wel heel erg seri

Jeetje joh. Het was nog niet eens 2016, en de muziekwereld raakte alweer een legende kwijt! Ze lijken bij de bosjes te vallen. Ik hoop niet dat het in dit tempo door blijft gaan, want voordat je het weet zijn er alleen nog maar “nieuwe” bandjes over! Ik weet nog goed hoe ik het afgelopen jaar op Hellfest vanuit de zijkant op het podium naar Motorhead stond te kijken. Lemmy deed wat hij altijd deed, zijn ding! Stuk voor stuk knalden de klassiekers er uit en galmden op volle kracht over het volle veld met hoofdzakelijk Franse wapperende haren. Verstopt naast het drumstel zat een andere grondlegger van de metalwereld mee te genieten van de sfeer, namelijk mijnheer Halford, en ook werd niemand minder dan Alice Cooper op dat moment afgezet bij het hoofdpodium. Ik voelde mij even best wel nederig, om zo dicht in de buurt te zijn van deze levende legendes, en ik bedacht me: “hoelang zouden deze ouwe rotten in het vak nog doorgaan?” Wat zullen festivals “raar” zijn, zonder deze

Een uurtje geleden zat ik nog heel erg relaxt te praten over de show van morgen. Ik ben in Sint Petersburg. Aangezien ik al een aantal jaren hier af en toe shows draai, heb ik hier een paar enorm lieve en genereuze metalfans leren kennen, die ik ondertussen gerust vrienden mag noemen. Een van de vele voordelen van het werken in dit wereldje. De ontzettend lieve en bedachtzame mensen die zich hierin bevinden. Onder het genot van menig vodkas en blini's, hebben we het vandaag over meerdere onderwerpen gehad, en begon de avond heel erg gezellig. Totdat ik een berichtje kreeg van een collega uit Parijs, die zojuist was geland in Sint Petersburg, en toevallig het nieuws checkte. Aanslagen. In Parijs. Terrorisme. In het nieuws zie je deze woorden iedere dag. Aanslagen. Terrorisme. Maar nu ineens, komen er een paar woorden bij. Helaas heel dicht bij. Er worden momenteel mensen gegijzeld in Bataclan. Dit is een concertzaal in Parijs. Een gemiddelde Melkweg, Bosuil, Paard, Boerderij, 01

Aangezien Metal Mike mij zojuist vriendelijk heeft verzocht om even heel erg op te gaan schieten met de column van deze maand, en ik absoluut geen inspiratie heb omdat ik al meer dan een maand geen lichttafel heb aangeraakt, heb ik besloten om even helemaal terug te gaan naar mij roots. Van toen ik nog een lieftallig klein metal meisje was en zelf in een bandje speelde. Toen ik er nog van droomde om “on the road” te zijn. Toen ik nog geen idee had wat het inhield om daadwerkelijk hier mee aan het werk te zijn. Toen ik nog echt opkeek tegen iedereen die muzikant was, en als een echte fan genoot van optredens in het lokale muziekcentrum waar ik wekelijks kwam en geregeld stond te headbangen tussen mijn vriendjes en vriendinnetjes. Toen ik iedere woensdagavond met de band in het oefenhok oefende om ooit ook op de  bühne   te staan (en er vervolgens uit werd getrapt omdat ik te ambitieus was en bier drinken en spelen alleen niet genoeg was..wat was ik boos!). Toen ik mij nog niet reali