Hit The Lights

Even maakte ik mij een beetje zorgen om het onderwerp voor deze column, aangezien ik weer eens geen shows in het verschiet had staan voor die o zo gevreesde deadline van Mike. Maar gelukkig, woensdagmiddag kreeg ik een berichtje van onze allerbeste Schmier :   Hanneke, are you free this weekend? We’d love for you to do the lights for the Destruction show in Karsruhe! …..OK! Dus drie dagen later stond ik al weer voor dag en dauw naast mijn bed te trappelen om naar Duitsland te vliegen voor het weekend. 1 uur vliegen, 1 uur treinen en 3 uur wachten later, precies tijd genoeg om de setlist weer even te leren, werd ik herenigd met de geluidsman op het station en sprongen we in de taxi naar de venue, waar vandaag het metal fest plaats zou vinden. Lekker sfeertje! En natuurlijk was het geen normale show. Het was de laatste show van drummer Lawrence. Als van gisteren haalde ik mij zijn eerste show voor de geest, die toevallig ook mijn eerste Destruction gig was. Wat gaan 8 jaar toch sne

Een maand met bijna geen metall! Een maand die ontzettend snel voorbij vliegt, zonder dat je er erg in hebt. Eigenlijk net zo iets als een tour die van een leien dakje gaat. Zoals bijvoorbeeld nu die van Rhapsody. Zonder mij. Afgelopen week zat ik lekker onbelangrijk te zijn op mijn bank met een glaasje wijn en mijn joggingbroek, en ineens lichtte mijn telefoonschermpje op. Een video message. En ja hoor, het clubje zat lekker bier te drinken ergens op een ferry, en ze dachten aan mij! Even smolt ik weg, en baalde ik stiekem heel erg dat ik niet met deze heren en dame op die boot zat op dat moment, lekkere biertjes weg te tikken. Ik stuurde een videootje terug vanuit de bank in de joggingbroek met het glaasje wijn, en dacht bij mezelf….hoe kan dat nou!? Maar soms moet je nou eenmaal even voor jezelf zorgen, en dan kan dat het beste op een dergelijke manier. Een paar dagen later lichtte mijn scherm weer op. Hee! kom je naar de show vanavond? Damn. Weer in die joggingbroek (ja, ook m

Ja hoor Mike, lekker dan....Ben ik net ingecheckt op Schiphol om naar Noorwegen te gaan voor 2 Satyricon shows, wordt de deadline even onder mijn neus geschoven. Morgen af. Vanochtend tijdens het inpakken van mijn tas was ik nog in dubio of ik mijn laptop wel mee zou nemen op dit tripje, wat ik uiteindelijk niet gedaan heb. Kak. Wat de deadline nog iets spannender maakt,  is het feit dat ik straks als ik ergens in viking town land (Ålesund), meteen keihard aan de slag moet om een andere deadline te halen. De show. Ik kom achterlijk laat aan, waardoor  ik meteen in de festival modus moet. Op zich geen probleem, maar ontspannen is anders. We hebben ook eigen belichting mee, en het is meer dan een jaar geleden dat ik mijn lampen over dit ensemble geschenen heb. En dan gooit er ook nog eens een opera-koor roet in het eten... Ik had toch liever even de tijd hiervoor genomen maar blijkbaar paste het vliegschema niet helemaal bij deze gedachte. Een lekkere uitdaging dus! Kom maar op! Be

Potverdikkie! Het voelt nog als gisteren dat ik zo ergens rond de kerstdagen met heel veel biertjes rond liep op de Eindoven Metal Meeting na twee enorm geslaagde shows met Bleeding Gods en Destruction. En dan klopt ineens de social media op de deur. Hee hallo Hanneke, kijk eens naar deze herinneringen van de afgelopen jaren rond deze tijd! WAT???? Een jaar geleden? Alweer heeft het concept “tijd” mij een poets gebakken door die 365 dagen met stroboscoopsnelheid langs te laten gaan. Meewarig bekeek ik wat ik volgens de verschillende social media platforms allemaal heb meegemaakt de afgelopen 12 maanden, en las ik de afgelopen aardschok artikelen nog eens door. Alsof mijn leven aan me voorbij flitste. December. As usual een hele rustige periode als het om muziek gaat. Iedereen is een beetje aan het bijkomen van de afgelopen maanden. Veel plaatjes van eten en hier en daar een verdwaalde T.Rex en selfie ter zelfverheerlijking. Februari. Zelf ook maar eens bijkomen ergens op een eiland