Hit The Lights

Ik doe WEL nog mee, maar ik ga er niet meer over schrijven voorlopig. Dus ik zal creatief moeten zijn de komende tijd, gezien er geen nieuwe inspiratie is voorlopig! Laatst was ik allemaal ouderwetse familie videobanden aan het digitaliseren (awkward pre-metal Hanneke ..haha!) Er zat een video bij van een familiefeest bij, waar er voor een van de feestbeesten een “ABC” werd voorgelezen. En ik dacht...ha ha, wat slecht! Leuk idee voor een column wanneer ik totaal geen inspiratie heb. Dus zie hier. Het tour ABC. A : Aftershow party! bijna altijd. Eerst backstage, en vervolgens in de lobby van het betreffende hotel. En daarna op de hotelkamer van degene die gebombardeerd is tot host (vaak onvrijwillig). Of in de tourbus natuurlijk! B :  Bunk. Een ruimte van 200x60x50 cm waar je in slaapt of even je momentje pakt. Gescheiden met slechts een paar gordijntjes van de buitenwereld en je mede tourbusbewoners. Omdat je als sardientjes in een blik zit, kan je genieten van het nachtelijke “snorche

Waar haal je eigenlijk inspiratie vandaan als je al zo lang thuis zit tijdens het nieuwe normaal?! Een nieuw record hoor! Nog nooit heb ik zo lang achter elkaar in mijn eigen bed gelegen. Nog nooit heb ik zo lang geen lichttafel mogen beroeren, en ben ik binnen de grenzen van ons landje gebleven. Ik vraag mij af hoe mijn lichaam zal reageren als ik weer een stroboscoop zie! Of überhaupt weer een soundcheck mee maak. Dat is toch het ultieme gelukzalige gevoel? Die soundcheck geluiden die over een leeg veld schallen terwijl op de camping langzaam iedereen wakker wordt. Of naar bed gaat. Dat gevoel dat je krijgt dat er weer een dag vol metal, bier en plezier voor de boeg staat! En dat dan eindelijk het festivalterrein weer open gaat, en de die-hards keihard naar voren rennen om een plekje te bemachtigen. Nog niet eens anderhalve millimeter van elkaar. O wat hoop ik dat dit snel allemaal weer mag! Wat een ontzettend gemis. Het is net alsof het hele touren nooit heeft bestaan. De sporen van

Ik begin hier potdomme wortel te schieten zeg! Dat gaat echt helemaal niks meer worden dit jaar! Het zet wel dingen in perspectief. Sinds een jaar of zeven, heb ik naast mijn eigen bedrijf als lichttech namelijk ook een (vaste) baan in het tofste museum van Nederland, en bevat mijn officiële titel op het werk ook (zonder dollen!) het woord “dinosauriers”. Zeven jaar lang, heb ik geroepen dat ik ga minderen met touren, en meer andere dingen ging doen (hobby’s en zo). Meer tijd ging maken voor mezelf en de mensen om mij heen. Maar zette nooit helemaal daad bij woord, en werd door mijn collega’s, vrienden en familie over dit onderwerp dan ook niet meer serieus genomen. “The road” bleef mij roepen, en geregeld maakte ik mijn vakantiedagen of weekenden “op” aan shows. Dat het een pandemie was die mijn touren uiteindelijk tot een halt zou toeroepen had ik zelf ook niet bedacht. “Hoe combineer jij dit eigenlijk” ? Was een van de vragen tijdens mijn sollicitatiegesprek bij dit museum. Flexibil

Een van mijn favoriete geluidsmannen hielp mij de afgelopen week met het vissen naar leuke herinneringen / schrijfinspiratie voor deze column. Hier volgt het verloop van dat gesprek:  Geluidsman : “Dus jij vindt het echt jammer dat je de komende maanden voor de verandering eens niet geregeld om 4:00 je nest uit hoeft zodat je de halve ochtend in de rij moet te staan op het vliegveld tussen vakantiegangers die niet gewend zijn om te reizen en daardoor extra veel tijd en ruimte nodig hebben?’   Ik: “NEE”.  Geluidsman: “En dat je dan de rest van de dag bezig bent met het wachten op de overige band/crewleden op het vliegveld in het land van bestemming, om vervolgens de chauffeur met bordje met fout gespelde bandnaam te zoeken, en het tot de nok toe volgeladen busje met gitaren, microfoonstandaards en drumstel-onderdelen in te stappen dat je naar het hotel in the middle of nowhere rijdt nadat je een stilzwijgende strijd met je collega’s hebt geleverd om niet in de “middle seat” te eindigen?