Hit The Lights

  Tijdens (en misschien ook een beetje voor) de lockdowns ben ik lichtelijk verslaafd geraakt aan eindeloos op social media scrollen. Het is momenteel echt mijn slechtste gewoonte, en ik doe hard mijn best om ermee te kappen. Waar ik vroeger veel inspiratie vandaan haalde, raak ik nu overprikkeld in de eindeloze put van dopamineshotjes. “Can I interest you in everything, all of the time”, luidt het liedje van Bo Burnham, een komiek die dit nummer tijdens de lockdown scheef. Dat slaat echt overal op, en zet mij aan het denken. I am part of the problem. De verschillende apps en websites zijn zo ingericht, dat je maar blijft en blijft scrollen. Dieper en dieper wegzinkend, en al je kostbare tijd consumerend. Je hersenen zijn constant ergens mee bezig. Vermoeiend eigenlijk. Geen wonder dat zo veel mensen met burnout klachten rondlopen, en zelfs de noodzaak zien om vroegtijdig uit het leven te stappen. Ik heb er al eerder over geschreven, maar ik merk het ook op tour en om mij heen. Iederee

  Jaaaaa ik mocht weer! Afgelopen maand in Eindhoven. Destruction speelde op “Das Oktober Metalfest”, en ik mocht weer aan de knoppen zitten, en de lampen laten knipperen in de maat tijdens klassiekers als “Curse the Gods” en “Thrash Till Death”. Heerlijk! De laatste show was ook met deze heren, net voor de “final” lockdown voor de kerstdagen in Oberhausen. En net als toen, was het nu ook weer een klein feestje. Of misschien toch een groter feestje. En massaler. En kleurrijker. En diverser. Ik had bijna het gevoel alsof ik een memo had gemist, en aan kwam kakken in mijn simpele, zwarte Morbid Angel hoodie, en shirtje met een print die op een takkenbosje leek. Waar de vorige keer nog voorzichtig de afstand tussen de metalheads werd bewaard, was het nu een full-on oververhitte en uitgelaten krioelende massa mensen in de meest uiteenlopende outfits. Alsof het nooit anders was geweest, werden de door de enthousiaste barcrew gevulde pullen naar hartelust geleegd, en werd er duchtig geheadba

Voordeel van roadcrew zijn, is dat de wereld ineens heel klein is. Wereldwijd werk je met allerlei verschillende mensen uit allemaal verschillende culturen allemaal verschillen, maar die ook iets met elkaar gemeen hebben. Muziek. De taal van verbroedering en verzustering die iedere metalhead spreekt en begrijpt. Maar er zijn ook veel verschillen door de internationaliteit van je directe collega’s of bands waar je voor werkt, en gaandeweg de gebruiken van leert, en soms zelfs oppikt. Erg leerzaam allemaal. Na een maand met Rhapsody, heb ik bijvoorbeeld ineens een beetje een engels-italiaans accent, en ben ik nog gepassioneerder over eten dan normaal (family dinners!!!). Of na een maand met Lordi ik de opvolgende weken hoofdzakelijk in het Fins vloek. Ook van de landen waar je doorheen sjeest, pik je vanalles op, en leer je het een en ander over de lokale pareltjes. Met een glimlach denk ik ineens terug aan de beruchte “Rock Rock Bar” in Osaka. Een klein cafeetje op de derde verdieping v

  ls vrouw in de muziekwereld die al jarenlang schrijft over hoe het is om in een (gelukkig veranderende) “mannenwereld” te werken ,kan ik het niet maken om niet ook iets te schrijven over de opengereten beerput van de misstanden met betrekking tot machtsmisbruik in de muziekwereld. Of eigenlijk in de samenleving. Het stinkt. Er wordt niet altijd serieus omgegaan met claims met betrekking tot intimidatie en seksueel geweld, en worden de slachtoffers (of ze nou vrouw, man of daartussen zijn) snel weggezet als de bron van het “probleem”, terwijl het duidelijk iemand anders was die over hun grens heen ging. Of er nou alcohol in het spel was of niet. Dat moet veranderen. Weg met die apenrots. Je zou zeggen dat dit iets is uit de jaren 80, toen groupies nog een fenomeen waren, maar helaas lopen er, ook in de metalwereld,nog steeds smeerlappen rond, die hun macht misbruiken en een heel ander persoon worden als hun ego wordt gekrenkt. Want ja. Het probleem is 99% van de tijd geld en succes

  Ik o ntkom er niet aan. Tijdens mijn weekje onderduiken in Limburg bij moeder tijdens de feestdagen, staat steevast de top 2000 aan. En over het algemeen is dat niet eens heel erg, want ik vind Fleetwood Mac en Queen ook helemaal prima om een puzzeltje op te leggen. Maar toen ik de tafel mooi en rustiek aan het dekken was voor de verse pasta die ik in de voorgaande uren had staan draaien, kwam ineens SLAYER voorbij! Dussss…”Hey google, zet de muziek harder”!!!! Yihaaaa!!! Meteen ging ik de teletijdmachine in, en stond ik in Bulgarije. Twee jaar terug als lichttech voor Satyricon in het voorprogramma van Slayer tijdens de vaarwel tour. Wist ik veel dat ik op dat moment eigenlijk nog harder had moeten genieten van al dat historische metaal geweld!? Maar tering wat was dat een vette gig! Hard ook. Recht toe recht aan, zoals het heurt. Inclusief catering met Slayer cupcakes en zo’n afterparty waarna je nog maar 1 uur hebt om te slapen voordat het busje naar het vliegveld je komt halen, e

Een regenachtige dag in Frankfurt. Tijd om mijn laptop open te klappen, want ik had Mike weer een column beloofd! Time to deliver! Katerloos zit ik te kijken naar de bedrijvigheid op het vliegveld in de motregen, waar het allemaal erg lang duurt voordat ik weer samen met de geluidsman in mag stappen onderweg naar het vast net zo natte Leiden. Mijmerend over de shows van de afgelopen dagen en met broekspijpen en schoenen vol aangekoekte modder, ben ik inmiddels ingestapt in het vliegtuig, waar ik nu volgens de piloot 50 minuten heb om deze column te schrijven. De eerste show van het weekend was met Marcel Coenen in de Bosuil in Weert. Een ouderwets avondje prog metal en muzikaal talent. Dat was gezellig! En knus op het podium! Maar goed dat de anderhalve meter regel niet meer geldt, want er stonden op een gegeven moment wel 16 man op het podium! Het was heerlijk om weer als vanouds in mijn oude soos te werken, met al die bekende gezichten, en zelfs Metal Mike die mij af en toe een biert

  Heb ik sinds het oostenrijkse festival uit de vorige column nog nieuwe shows gedraaid? Nope...Heb ik nog andere metal avonturen meegemaakt? Nope...Ik heb recentelijk niet meer aan het “front” gestaan. Maar een hele hoop collega’s gelukkig wel, en dat gun ik ze allemaal enorm! Het was zo fijn om weer even te proeven hoe het was. Hopelijk wordt 2022 wat spannender. Eind deze maand mag ik eindelijk weer knopjes beroeren! Voor een oude bekende gitaarvirtuoos. Terug naar mijn roots. Terug naar waar het allemaal begonnen is voor mij. De Bosuil! Yes! Een hele leuke zaal in Limburg, waar ik in mijn “teens en twenties” heel wat uurtjes heb doorgebracht. Voor de bar, achter de bar, op de bar, onder de bar...en achter de knoppen!  Het begon als een soort van soos met een minuscuul podiumpje, waar een paar parren en piepende en krakende bewegende lampen boven hingen die de jaren tachtig waarschijnlijk nog hadden meegemaakt. En een hele oude tafel die volgens mij zelfs nog niet eens een floppydis

  Het grote rekenen en afwegen is begonnen. Het aanbod is bijna te mooi om waar te zijn. In de loop van het eerste kwartaal van volgend jaar 5 weken touren als voorprogramma van een grote band. Zoals de tourmanager de klus aanprees, zou het een “luxury tour” worden.  Oftewel; iedere dag een redelijk vroege show, weinig uren maken op een dag, en geen gedoe om kleedkamers en dergelijke omdat we in arena’s zouden spelen. 45 minuten per avond.  En daarmee zijn er al best snel een paar dingen erg aantrekkelijk geworden. Namelijk het feit dat je dus niet iedere avond pas na 2:00 je bunk in rolt, maar naar alle waarschijnlijkheid al rond een uur of 22:00 gewoon klaar bent. En het feit dat de catering naar alle waarschijnlijkheid ook goed op orde is. A well fed crew is a happy crew! Maar er kleven natuurlijk ook een paar nadeeltjes aan. Het is niet altijd even stressloos voor een support act. Je wordt namelijk geheel blootgesteld aan de genade en de (mogelijke) grillen van de hoofdact.  Wat ik

  Opeens zat ie in mijn mailbox. Zo’n mail waarvan ik vergeten was hoe veel impact deze kan hebben. Meteen ging er een golf van adrenaline en verwachtingsvolle spanning door me heen. Hier heb ik, net als naar mijn vaccinatie, reikhalzend naar uitgekeken. Misschien zelfs wel onbewust sinds een tijdje. En nu is het eindelijk weer de tijd er voor. Een mailtje van een booking agent! Voor een paar heuse metal shows! Wat festivalletjes, een kleine tour en een paar Russische gigs met mijn favoriete monsters. Dit jaar!!! Binnen 10 seconden had ik al geantwoord. FUCK YES!!!!! (bij deze personen kan ik het gewoon maken om dat te typen ;-)) Toen ging ik pas in mijn agenda kijken (oeps).  Ik heb een donkerbruin vermoeden dat dit agenda “ding” iets is wat veel van mijn soortgenoten ook doormaken momenteel. Velen hebben inmiddels een andere functie dan roadcrew, en moeten dus na gaan denken over wat ze er nu mee gaan doen. Wie ga ik allemaal nog tegenkomen “on the road” in de toekomst? En wie heeft