Hit The Lights

Ik doe WEL nog mee, maar ik ga er niet meer over schrijven voorlopig. Dus ik zal creatief moeten zijn de komende tijd, gezien er geen nieuwe inspiratie is voorlopig! Laatst was ik allemaal ouderwetse familie videobanden aan het digitaliseren (awkward pre-metal Hanneke ..haha!) Er zat een video bij van een familiefeest bij, waar er voor een van de feestbeesten een “ABC” werd voorgelezen. En ik dacht...ha ha, wat slecht! Leuk idee voor een column wanneer ik totaal geen inspiratie heb. Dus zie hier. Het tour ABC. A : Aftershow party! bijna altijd. Eerst backstage, en vervolgens in de lobby van het betreffende hotel. En daarna op de hotelkamer van degene die gebombardeerd is tot host (vaak onvrijwillig). Of in de tourbus natuurlijk! B :  Bunk. Een ruimte van 200x60x50 cm waar je in slaapt of even je momentje pakt. Gescheiden met slechts een paar gordijntjes van de buitenwereld en je mede tourbusbewoners. Omdat je als sardientjes in een blik zit, kan je genieten van het nachtelijke “snorche

Waar haal je eigenlijk inspiratie vandaan als je al zo lang thuis zit tijdens het nieuwe normaal?! Een nieuw record hoor! Nog nooit heb ik zo lang achter elkaar in mijn eigen bed gelegen. Nog nooit heb ik zo lang geen lichttafel mogen beroeren, en ben ik binnen de grenzen van ons landje gebleven. Ik vraag mij af hoe mijn lichaam zal reageren als ik weer een stroboscoop zie! Of überhaupt weer een soundcheck mee maak. Dat is toch het ultieme gelukzalige gevoel? Die soundcheck geluiden die over een leeg veld schallen terwijl op de camping langzaam iedereen wakker wordt. Of naar bed gaat. Dat gevoel dat je krijgt dat er weer een dag vol metal, bier en plezier voor de boeg staat! En dat dan eindelijk het festivalterrein weer open gaat, en de die-hards keihard naar voren rennen om een plekje te bemachtigen. Nog niet eens anderhalve millimeter van elkaar. O wat hoop ik dat dit snel allemaal weer mag! Wat een ontzettend gemis. Het is net alsof het hele touren nooit heeft bestaan. De sporen van

Ik begin hier potdomme wortel te schieten zeg! Dat gaat echt helemaal niks meer worden dit jaar! Het zet wel dingen in perspectief. Sinds een jaar of zeven, heb ik naast mijn eigen bedrijf als lichttech namelijk ook een (vaste) baan in het tofste museum van Nederland, en bevat mijn officiële titel op het werk ook (zonder dollen!) het woord “dinosauriers”. Zeven jaar lang, heb ik geroepen dat ik ga minderen met touren, en meer andere dingen ging doen (hobby’s en zo). Meer tijd ging maken voor mezelf en de mensen om mij heen. Maar zette nooit helemaal daad bij woord, en werd door mijn collega’s, vrienden en familie over dit onderwerp dan ook niet meer serieus genomen. “The road” bleef mij roepen, en geregeld maakte ik mijn vakantiedagen of weekenden “op” aan shows. Dat het een pandemie was die mijn touren uiteindelijk tot een halt zou toeroepen had ik zelf ook niet bedacht. “Hoe combineer jij dit eigenlijk” ? Was een van de vragen tijdens mijn sollicitatiegesprek bij dit museum. Flexibil

Een van mijn favoriete geluidsmannen hielp mij de afgelopen week met het vissen naar leuke herinneringen / schrijfinspiratie voor deze column. Hier volgt het verloop van dat gesprek:  Geluidsman : “Dus jij vindt het echt jammer dat je de komende maanden voor de verandering eens niet geregeld om 4:00 je nest uit hoeft zodat je de halve ochtend in de rij moet te staan op het vliegveld tussen vakantiegangers die niet gewend zijn om te reizen en daardoor extra veel tijd en ruimte nodig hebben?’   Ik: “NEE”.  Geluidsman: “En dat je dan de rest van de dag bezig bent met het wachten op de overige band/crewleden op het vliegveld in het land van bestemming, om vervolgens de chauffeur met bordje met fout gespelde bandnaam te zoeken, en het tot de nok toe volgeladen busje met gitaren, microfoonstandaards en drumstel-onderdelen in te stappen dat je naar het hotel in the middle of nowhere rijdt nadat je een stilzwijgende strijd met je collega’s hebt geleverd om niet in de “middle seat” te eindigen?

Dit is toch gewoon raar? Als een soort razende stoomtrein die tot een bulderende en piepende halt wordt geroepen omdat een of ander klein slijmerig groen dingetje met allemaal uitsteekseltjes aan de handrem heeft getrokken. En daar zit je dan. Alles van tafel geveegd. Een hele zomer wijd open. Najaar ook. Leeg. Niks in het vizier. Zelfs de dino opgraving in de USA lijkt gecanceld. Thuis werken met je bakkes. De mailtjes van gecancelde shows tot aan oktober stromen binnen. Hoe dan?!? Dat wordt lekker makkelijk voor mijn accountant met betrekking tot mijn kwartaalcijfers. Of zelf jaarcijfers. Nihil. Om me heen zie ik hoe de moed bij velen in de schoenen zinkt. Maar ook hoe velen ten strijde trekken om er iets van te maken, of zich hard te maken voor ondersteuning van de regering. Zo zie ik hoe de ene roadie brood op de plank probeert te krijgen door in de agrarische sector bij te beunen, en de andere letterlijk brood op de plank brengt door het maar gewoon zelf te bakken. Ik heb z

Momenteel is de kunst en cultuurwereld niet de allerbeste plek om je in te bevinden als professional. Onder andere de muziekindustrie krijgt het momenteel flink te verduren, en links en rechts hoor ik van muzikanten en crewleden dat ze het moeilijk hebben. Ik heb zelfs al crowdfundings langs zien komen zodat men het hoofd boven water kan houden in deze barre tijden van pandemie. Tours worden gecancelled of postponed, en de toekomst is niet zeker. Waar nu half Nederland pleepapier loopt te hamsteren omdat ze spontaan aan de schijterij gaan als er iemand naast ze hoest, zijn dat de minste van de zorgen voor sommigen onder ons. Veel van mijn ZZP collega’s, hebben namelijk geen plan B, en zitten momenteel dus thuis (als ze daar al kunnen komen door alle drama in de luchtvaart). De geldkraan is dicht. Het leven als crew member of bandlid heeft vele perks, waar ik zelf ook jaren van genoten heb, en nog steeds van geniet, maar inmiddels naast mijn andere baan. Reizen, feesten, av

Google vertelde mij iets best wel schokkends laatst. Ik heb in 2019 namelijk 104.844 km afgelegd. Dat is 2,6 rondje om de wereld. 20 landen in 12 maanden. Zo zag 2019 er uit voor mij. Best vermoeiend. Het feit dat, als ik in Nederland ben, ik alles op de fiets of met het OV doe, is een klein goedmakertje tegenover het aantal vlieguren dat ik maak. Greta is niet blij met me. Ik voel haar priemende blik wanneer ik mijn stoelriemen weer vast maak. Maar wat doe je er tegen? Vooral voor de festivals en “one off” shows, moeten er nou eenmaal mensen worden ingevlogen van wereldwijd. En dat zijn lang niet allemaal rechtstreekse vluchten. 1 keer heb ik er wat van gezegd. Toen wilde de booking agency mij van Amsterdam naar Brussel laten vliegen. Dat ging mij toch ietsje te ver en heb ik toch maar gesuggereerd om de trein te pakken naar Alcatraz. Was nog sneller ook. Enfin. De muziekwereld mag van mij wel wat duurzamer. Minder wegwerpartikelen, en minder verspilling van eten zou ee

Tijdens die dagen tussen kerst en oud en nieuw, wanneer niemand precies weet wat ie moet doen, ben ik op avontuur gegaan op zolder van mijn moeder, waar ik rond die tijd graag bivakkeer. In de kast vond ik allemaal CD’s, backstage pasjes en mijn oude leren hesje. En tourshirts, heel veel tourshirts! Vervolgens, onder een laagje stof, kwam ik een oude externe harde schijf tegen. Ik plugde hem in mijn computer, en werd meteen naar het verleden gekatapult. Allemaal foto’s en video’s van “vroeger”. Toen ik nog in mijn leren hesje paste, en schaamteloos met Manowar mee brulde tot in de vroege ochtend uurtjes in de 24 uurs tent op Bang Your Head festival. Of Wacken. Allemaal foto’s van een ontzettend bleue mini metalhead in een gezellige context. Vage plaatjes van een podium ergens heel ver op de achtergrond. Met een beetje fantasie kan ik me nog wel herinneren welke bands dat waren. Een van mijn onderarmen was toen wit, omdat er zo veel van die festivalbandjes omheen zaten. Daar kon

Jeetje wat een verschrikkelijk kutnieuws in Australië momenteel! Word helemaal naar als ik die rode en berookte luchten zie. Wat mij betreft horen dat soort taferelen alleen maar thuis op de cover van een CD, en niet in het echt. Zo net voor de winter was ik er zelf nog, en was er helemaal niks aan de hand. Langzaam brak daar de lente uit, en die schattige koalabeertjes zaten nog hoog, droog en levend in hun boom, en in plaats van verkoolde kangaroos langs de weg, lagen er alleen nog maar platgereden versies. Hopelijk worden er wat ogen geopend nu. Waarom ik in Australië was? Ik door L/T Rhapsody gevraagd om mee te gaan op avontuur. Aangezien ik nog geen vakantie had gehad dit jaar, had ik de tourmanager gevraagd mij moederziel alleen achter te laten na de laatste show. Down under. Maar voor die vakantie, moest er natuurlijk eerst even gewerkt worden!!! Het begon in Finland. Het duurde niet lang voordat iedereen weer in de juiste modus was, en aangezien we overal naar toe vlo

Het is dinsdag. Ik zit in het vliegtuig ergens tussen Oekraine en Oostenrijk. Eigenlijk had ik eergisteren thuis moeten zijn, maar helaas had de vliegtuigmaatschappij hier een ander idee over. Afgelopen vrijdag begon het allemaal goed. Een voorspoedige vlucht naar Berlijn, een lange rit naar polen en een uur of 8 slaap. De volgende ochtend om 7 uur stonden wij, de crew, klaar om opgehaald te worden om richting het festivalterrein gebracht te worden om de show voor te bereiden. Poland Rock. Een festival dat in eerdere jaren meer dan 750.000 mensen trok. Dit jaar waren het er nog steeds een half miljoen. Een. Half. Miljoen. Even ter vergelijking; Wacken heeft er gemiddeld 120.000. Het duurde daarom ook even voordat we aankwamen bij het podium zelf, ons een weg banend door een bos met overal tenten en festivalgangers die er een gezellig feessie van maakten. Het was een beetje stoffig allemaal maar prima geregeld! Ik kreeg veel tijd om iets te maken van de meer dan 500 lampen die klaar

Jaaaaah! Het is weer vakantieperiode op Schiphol! Met moeite baande ik mij vanochtend een weg tussen de rolkoffertjes en verdwaasde vakantiegangers richting de gate. Op naar Zweden! Het wordt weer een vluggertje. 1 festival, een gebroken nacht en op tijd voor de lunch weer thuis. Vorige week was het geen vluggertje, maar 2 weken onderweg zijn met 2 bands. Rehearsals met Rhapsody in Annecy, Barcelona Rockfest, festivalletje in Bologna, toen naar Boedapest om vervolgens na een dagje vrij over te stappen naar Satyricon in Sofia. Voorprogramma van Slayer. Lachen! Om daarna nog een chaotische show te draaien tijdens de schemer op Masters of Rock. Hoogtepunt van deze 2 weken was toch wel het voorprogramma van Slayer! Na een asociaal vroege vlucht vanuit Boedapest via Wenen naar Sofia, werden we na een uur wachten opgehaald door het welbekende busje en meteen naar de arena gebracht waar Slayer al klaar was met de voorbereidingen, en wij meteen onze spullen konden uitstallen. Backdr

De 24 uur die een dag telt zijn tijdens het touren over het algemeen zo oneerlijk mogelijk verdeeld. Bezigheid nummer 1 is dan ook met stip wachten. Wachten op het vliegtuig. Wachten op de soundcheck, wachten op het moment dat de deuren open gaan, wachten voor showtime, en dan weer tot we kunnen inladen. Wachten op catering of wachten op de tourbus die een stuk verder staat geparkeerd omdat er geen plek is in het centrum. Wachten tot je aan de beurt bent om te douchen, of voor de wasmachine. Op festivals ben je tegenwoordig niet meer de enige lichttech die de show moet programmeren, en al zeker niet de enige die een shuttle nodig heeft terug naar het hotel. De afgelopen 15 jaar heb ik tig lesjes wortelschieten gehad. Ik heb nog net geen blaadjes. Wel geduld. Is dat dan mindfulness? Volgens mij wel. Ik zou er een boek over moeten schrijven in al die vrije tijd. Indien je op social media mensen volgt die in de muziekwereld werken, zal je geregeld gesteun en gekreun tegenkomen van

Volgens mij is het niet de eerste keer dat ik op de prairie een column zit te typen. Terwijl in Nederland/Europa het festivalseizoen weer begonnen is, ben ik bezig met het uit de grond trekken van een dino. Een Triceratops om precies te zijn. Tijdens de voorbereiding voor de opgraving (eigenlijk een beetje hetzelfde als voorbereiding voor een tour), was een van de klusjes het samenstellen van een gezamenlijke playlist. Gelukkig ben ik niet de enige liefhebber van het stevigere werk in het opgravingsteam, en schalt er toch wel redelijke muziek over de vlakte heen, waar menig godvrezend Trumpie hier een kruisje van zou slaan. Ook zitten er een paar goede live versies tussen waardoor ik toch het gevoel heb dat ik een beetje op een festival ben (Dio <3). Dat is hier overigens niet het enige ding dat een festivalgevoel oproept; er is hier ook veel modder, weinig hygiëne, heerlijke koude biertjes en een heuse camping. ps. Kan iemand mij uitleggen waarom er op ieder festiv

Laatst zat ik met vrienden heerlijk op een terrasje te discussiëren over het fenomeen FOMO (fear of missing out). Ik maakte mij namelijk een beetje zorgen om het feit dat ik het zo druk had. Maar dus bofkonten druk, met leuke dingen zoals grote festivals en dinosaurussen. En waar ik mij dan zorgen om maakte, was het feit dat alles straks weer voorbij was zonder dat ik er erg in had, en dat ik daardoor niet bewust kon genieten. Door die drukte dus. Yup. First world problems. Maar ik vind het best wel belangrijk om stil te staan bij de enorm toffe dingen die ik allemaal mee maak. “Wat jij in 1 seizoen ziet, daar doen sommige mensen 10 jaar over”, zei een van mijn maatjes. En dat klopt ook. En dat kan heel vermoeiend zijn! Vooral als je FOMO hebt zoals ik! Ik KAN gewoon niet in mijn hotelkamertje blijven zitten als ik de kans heb om de jungle in te gaan, of de Chinese Muur te beklimmen tussen de shows door of op een dagje vrij. Of bier te drinken terwijl er een vette band op het podiu