Hit The Lights

I k geef het toe. Ik ben een dikke vette bofkont met mijn twee beroepen die ik over het algemeen probleemloos kan combineren! Sinds een tijdje ze ik vaker nee tegen langere tours, en ben ik buiten het festivalseizoen redelijk druk bezig met werken voor het leukste museum van Nederland met hier en daar een tripje tussendoor. Helemaal afscheid nemen van de muziekwereld zou ik denk ik ook nooit kunnen, ook al heb ik het wel eens geroepen. Het blijft gewoon in je bloed. Waarom? Omdat het gewoon leuk is! Meestal. En omdat ik niet een persoon ben die graag ergens vastroest. Ik ben wel van de variatie en van het avontuur! Een van de standaard dingen die ik “on the road” wel eens hoor zijn: Hee! Ik dacht dat je minder ging touren! En dat hoor ik ook wel eens op het kantoor. Zo rond de lente en de zomer. Want dat is wanneer mijn agenda het volste is. Ook deze zomer geeft weinig tijd om even rustig bij te komen met twee dino opgravingen en een hele hoop Satyricon en Rhapsody shows! Dit jaar zi

Ik was net aan het bijkomen van drie weken “overleven” op een winderige prairie tussen de dinobotten. En niet zo maar bijkomen. Het was eigenlijk meer bijtanken. Letterlijk en figuurlijk, want ik had een lekker biertje in mijn hand, en stond net op het punt om mij volledig in het feestgedruis van de drie oktober vieringen in Leiden te storten. En ja hoor. Mike met de deadline! Of deze donderdag af kon zijn. Enigszins stribbelend probeerde ik uit te leggen wat er de komende dagen aan de hand zou zijn (iets met dronken op straat liggen en zo), maar meneer was onvermurwbaar. Dan schrijf je hem maar over “dronken aan het werk”. Uhhh…OK…Aangezien de lichttafel / front of house mijn “kantoor” is, en er over het algemeen op de meeste kantoren niet gezopen wordt; is dat bij mij achter de tafel dus ook niet het geval (tenzij. Moet wel een beetje professioneel blijven natuurlijk. Of er na het werk gedronken wordt? Tuurlijk! Heerlijk, zo’n ijskoude rakker nadat de trailer compleet is ingeladen

I k had gebrek aan inspiratie deze column. En wat doe je dan? Gewoon Mike vragen naar een onderwerp! En hij kwam wel met een interessante, namelijk ziek zijn op tour. Hoe ga je daar nou mee om? Vooral op langere tours is dit iets waar iedereen mee te maken krijgt. Je woont natuurlijk hutje mutje in een tourbus, waar de bacillen en bacteriën vrij spel hebben, en eetpatronen vaak driehoekig zijn in de vorm van pizza om 2 uur snachts met een paar pilsjes. Vindt je immuunsysteem niet heel relaxed. Ik moest eigenlijk ook een beetje denken aan die Spinal Tap scene waar iedereen ineens een koortslip heeft. Want zo gaat het wel! Een van de belangrijkste onderdelen in het tourbuskeukentje is dan ook antibacteriële gel (OK en het koffiezetapparaat!). Want op het moment dat er 1 persoon rondloopt met de “sniffles”, weet je dat het vrij zeker dat jij binnenkort ook aan de beurt bent. Ik heb het meer dan eens meegemaakt dat binnen een week iedereen liep te snotteren en te steunen, en op het momen

Laatst realiseerde ik mij, dat mijn muzieksmaak best wel heel erg beïnvloed is door mijn werk als lichttech de afgelopen 15 jaar. Vroeger, toen ik nog ieder weekend echt voor de lol concerten bezocht, was het nogal uiteenlopend. Van old school metal tot grindcore. Undergroud of niet, het maakte me echt niks uit en mijn minidisk speler bevatte een ware kakofonie aan bands en genres. Van de Heideroosjes tot Manowar, Metal church, Dio en KoRn, met hier en daar wat Opeth, Haggard, Edguy, Destruction, Pantera en all time favorite Metallica er doorheen. Lekker kleurrijk. Net als mijn outfits (op mijn gothic periode na) en haardracht. Tegenwoordig merk ik dat mijn spotify list op een andere manier in elkaar steekt, en redelijk geconcentreerd blijft op een uitschietertje van Ghost,  Fleetwood Mac of een movie soundtrack na. Ik lijk wel eenkennig geworden! Iets nieuws komt er niet snel in. Omdat ik vaak nummers heb moeten leren van de bands waar ik voor werk, voeren deze de boventoon. En

Net voor het einde van het jaar was er dat leuke feestje, Metal Experience Fest! Waar ik Bleeding Gods in het zonnetje mocht zetten  mocht zetten. De laatste  show van het jaar! Out with a bang :-) Zo om me heen kijkend voor en na de show, zag het er uit als een enorm geslaagde party. Helaas was ik na de show nog steeds ontzettend nuchter, en niet in staat om het aantal biertjes in te halen, dus heb ik het een en ander gemist, maar gezellig was het wel! Tijdens een van de andere bands.die deze avond het podium onveilig maakte, zag ik een witte flying V gitaar bespeeld worden, en werd ik ineens zo’n 15 jaar terug in de tijd gekatapult. Toen deed ik nog niet zo veel lichtjes, en zat ik zelfs in een paar bandjes. Van grindcore, tot thrash/death tot metalcore. Bas en Gitaar. Het ene bandje ben ik uitgeknikkerd omdat ik “te ambitieus” was (ik wilde Touren!!! Niet alleen bier drinken in de repetitie ruimte!), en met de andere band zijn de wegen gescheiden omdat ik een buitenge

Voor de verandering zit ik op het moment van schrijven een keer niet in het vliegtuig. Daar zit ik over 10 uur pas in. Nu nog 7 uur te gaan in een busje door de Noorse wildernis. Gisteren een show van 1 uur gedraaid in Nordfjordeid. Een stadje aan de westkust van dit prachtige land, omringd door bergen, gletsjers en fjorden. Voor de band was het een thuiswedstrijd, al moesten ze zelf dus ook nog “even” zeven uur reizen. Terwijl de zanger deze rit in een Porsche doet die duurder is dan de gemiddelde gezinswoning in het huidige klimaat op de oververhitte woningmarkt, mag de gitarist het bekopen met een dubbelrol als chauffeur in een vierkant blikkie met gear, muzikanten en roadies. Dus even voor het perspectief; 30 minuten treinen, 2 uur wachten op het vliegveld, 1,5 uur vliegen, 7 uur slapen, 8 uur rijden, 100 minuten show voorbereiden, even het festival platblazen en dan het zelfde riedeltje weer andersom. Dat is dus een keerzijde van het leven in de muziekwereld. Je bent altijd

Soms zit het mee, soms zit het tegen. En soms moet je roeien met de riemen die je hebt. Of de lichttafels. Of de gitaren. Eergisteren was een heerlijke dag. Wakker worden in een idyllisch en zonovergoten Noord-Duits hotel, lekker ontbijtje (wurst und kase!), wandelingetje in het idyllische dorpje en genieten van het heerlijke weer en de uitgestrekte korenvelden en bossen. Het was een prachtig gebied in the middle of nowhere. Het leek wel vakantie! Toen was het tijd om naar het festivalterrein te gaan. *Poef*, weg uit de idyllische bubbel, en tijd voor de harde waarheid. De tourmanager had mij al voorzichtig voorbereid op het feit dat het een kleiner festival was, en dat ze nou PRECIES die lichttafel hadden die ik in onze rider (soort van band contract/specificatielijst) had gemarkeerd als de tafel waar ik niet mee overweg kan. (niet iedere lichttech is het met me eens, maar ik vind het een totaal onlogisch onding dat op de bodem van de oceaan thuishoort). Maar helaas. Het moch

Vorige week op Fortarock zag ik onze enige echte Metal Mike voorbij lopen en dacht : Hmm, wat zal ik deze maand eens schrijven? Even dacht ik dat ik ontslagen was, omdat afgelopen editie de eerste was in 5 jaar waar ik niet in stond. Voorzichtig vroeg ik aan de beste man of hij me stilletjes had laten gaan. Maar gelukkig, nee hoor! Hij wilde mij gewoon niet lastig vallen toen ik daar zo lekker lag bij te komen tussen al die palmbomen en oerwoud dingen tijdens mijn vakantie! Ook al postte ik jaloersmakende plaatjes op social media. Wat een lieverd! Heb ik dus gewoon bijna 3 maanden gehad om iets te verzinnen voor de deadline van morgen. Oeps...Maar gelukkig is er genoeg te schrijven! Bijvoorbeeld over het beginnende festivalseizoen! Ja hoor! Het is weer begonnen! Ik was een beetje roestig, want het was weer even geleden dat ik mijn lampen in de ogen van duizenden festivalgangers scheen, maar gelukkig viel dat niet op, en ging ging na enig programmeerwerk op de lichttafel de Saty