Hit The Lights

Momenteel is de kunst en cultuurwereld niet de allerbeste plek om je in te bevinden als professional. Onder andere de muziekindustrie krijgt het momenteel flink te verduren, en links en rechts hoor ik van muzikanten en crewleden dat ze het moeilijk hebben. Ik heb zelfs al crowdfundings langs zien komen zodat men het hoofd boven water kan houden in deze barre tijden van pandemie. Tours worden gecancelled of postponed, en de toekomst is niet zeker. Waar nu half Nederland pleepapier loopt te hamsteren omdat ze spontaan aan de schijterij gaan als er iemand naast ze hoest, zijn dat de minste van de zorgen voor sommigen onder ons. Veel van mijn ZZP collega’s, hebben namelijk geen plan B, en zitten momenteel dus thuis (als ze daar al kunnen komen door alle drama in de luchtvaart). De geldkraan is dicht. Het leven als crew member of bandlid heeft vele perks, waar ik zelf ook jaren van genoten heb, en nog steeds van geniet, maar inmiddels naast mijn andere baan. Reizen, feesten, av

Google vertelde mij iets best wel schokkends laatst. Ik heb in 2019 namelijk 104.844 km afgelegd. Dat is 2,6 rondje om de wereld. 20 landen in 12 maanden. Zo zag 2019 er uit voor mij. Best vermoeiend. Het feit dat, als ik in Nederland ben, ik alles op de fiets of met het OV doe, is een klein goedmakertje tegenover het aantal vlieguren dat ik maak. Greta is niet blij met me. Ik voel haar priemende blik wanneer ik mijn stoelriemen weer vast maak. Maar wat doe je er tegen? Vooral voor de festivals en “one off” shows, moeten er nou eenmaal mensen worden ingevlogen van wereldwijd. En dat zijn lang niet allemaal rechtstreekse vluchten. 1 keer heb ik er wat van gezegd. Toen wilde de booking agency mij van Amsterdam naar Brussel laten vliegen. Dat ging mij toch ietsje te ver en heb ik toch maar gesuggereerd om de trein te pakken naar Alcatraz. Was nog sneller ook. Enfin. De muziekwereld mag van mij wel wat duurzamer. Minder wegwerpartikelen, en minder verspilling van eten zou ee

Tijdens die dagen tussen kerst en oud en nieuw, wanneer niemand precies weet wat ie moet doen, ben ik op avontuur gegaan op zolder van mijn moeder, waar ik rond die tijd graag bivakkeer. In de kast vond ik allemaal CD’s, backstage pasjes en mijn oude leren hesje. En tourshirts, heel veel tourshirts! Vervolgens, onder een laagje stof, kwam ik een oude externe harde schijf tegen. Ik plugde hem in mijn computer, en werd meteen naar het verleden gekatapult. Allemaal foto’s en video’s van “vroeger”. Toen ik nog in mijn leren hesje paste, en schaamteloos met Manowar mee brulde tot in de vroege ochtend uurtjes in de 24 uurs tent op Bang Your Head festival. Of Wacken. Allemaal foto’s van een ontzettend bleue mini metalhead in een gezellige context. Vage plaatjes van een podium ergens heel ver op de achtergrond. Met een beetje fantasie kan ik me nog wel herinneren welke bands dat waren. Een van mijn onderarmen was toen wit, omdat er zo veel van die festivalbandjes omheen zaten. Daar kon

Jeetje wat een verschrikkelijk kutnieuws in Australië momenteel! Word helemaal naar als ik die rode en berookte luchten zie. Wat mij betreft horen dat soort taferelen alleen maar thuis op de cover van een CD, en niet in het echt. Zo net voor de winter was ik er zelf nog, en was er helemaal niks aan de hand. Langzaam brak daar de lente uit, en die schattige koalabeertjes zaten nog hoog, droog en levend in hun boom, en in plaats van verkoolde kangaroos langs de weg, lagen er alleen nog maar platgereden versies. Hopelijk worden er wat ogen geopend nu. Waarom ik in Australië was? Ik door L/T Rhapsody gevraagd om mee te gaan op avontuur. Aangezien ik nog geen vakantie had gehad dit jaar, had ik de tourmanager gevraagd mij moederziel alleen achter te laten na de laatste show. Down under. Maar voor die vakantie, moest er natuurlijk eerst even gewerkt worden!!! Het begon in Finland. Het duurde niet lang voordat iedereen weer in de juiste modus was, en aangezien we overal naar toe vlo