Hit The Lights

Het is dinsdag. Ik zit in het vliegtuig ergens tussen Oekraine en Oostenrijk. Eigenlijk had ik eergisteren thuis moeten zijn, maar helaas had de vliegtuigmaatschappij hier een ander idee over. Afgelopen vrijdag begon het allemaal goed. Een voorspoedige vlucht naar Berlijn, een lange rit naar polen en een uur of 8 slaap. De volgende ochtend om 7 uur stonden wij, de crew, klaar om opgehaald te worden om richting het festivalterrein gebracht te worden om de show voor te bereiden. Poland Rock. Een festival dat in eerdere jaren meer dan 750.000 mensen trok. Dit jaar waren het er nog steeds een half miljoen. Een. Half. Miljoen. Even ter vergelijking; Wacken heeft er gemiddeld 120.000. Het duurde daarom ook even voordat we aankwamen bij het podium zelf, ons een weg banend door een bos met overal tenten en festivalgangers die er een gezellig feessie van maakten. Het was een beetje stoffig allemaal maar prima geregeld! Ik kreeg veel tijd om iets te maken van de meer dan 500 lampen die klaar

Jaaaaah! Het is weer vakantieperiode op Schiphol! Met moeite baande ik mij vanochtend een weg tussen de rolkoffertjes en verdwaasde vakantiegangers richting de gate. Op naar Zweden! Het wordt weer een vluggertje. 1 festival, een gebroken nacht en op tijd voor de lunch weer thuis. Vorige week was het geen vluggertje, maar 2 weken onderweg zijn met 2 bands. Rehearsals met Rhapsody in Annecy, Barcelona Rockfest, festivalletje in Bologna, toen naar Boedapest om vervolgens na een dagje vrij over te stappen naar Satyricon in Sofia. Voorprogramma van Slayer. Lachen! Om daarna nog een chaotische show te draaien tijdens de schemer op Masters of Rock. Hoogtepunt van deze 2 weken was toch wel het voorprogramma van Slayer! Na een asociaal vroege vlucht vanuit Boedapest via Wenen naar Sofia, werden we na een uur wachten opgehaald door het welbekende busje en meteen naar de arena gebracht waar Slayer al klaar was met de voorbereidingen, en wij meteen onze spullen konden uitstallen. Backdr

De 24 uur die een dag telt zijn tijdens het touren over het algemeen zo oneerlijk mogelijk verdeeld. Bezigheid nummer 1 is dan ook met stip wachten. Wachten op het vliegtuig. Wachten op de soundcheck, wachten op het moment dat de deuren open gaan, wachten voor showtime, en dan weer tot we kunnen inladen. Wachten op catering of wachten op de tourbus die een stuk verder staat geparkeerd omdat er geen plek is in het centrum. Wachten tot je aan de beurt bent om te douchen, of voor de wasmachine. Op festivals ben je tegenwoordig niet meer de enige lichttech die de show moet programmeren, en al zeker niet de enige die een shuttle nodig heeft terug naar het hotel. De afgelopen 15 jaar heb ik tig lesjes wortelschieten gehad. Ik heb nog net geen blaadjes. Wel geduld. Is dat dan mindfulness? Volgens mij wel. Ik zou er een boek over moeten schrijven in al die vrije tijd. Indien je op social media mensen volgt die in de muziekwereld werken, zal je geregeld gesteun en gekreun tegenkomen van

Volgens mij is het niet de eerste keer dat ik op de prairie een column zit te typen. Terwijl in Nederland/Europa het festivalseizoen weer begonnen is, ben ik bezig met het uit de grond trekken van een dino. Een Triceratops om precies te zijn. Tijdens de voorbereiding voor de opgraving (eigenlijk een beetje hetzelfde als voorbereiding voor een tour), was een van de klusjes het samenstellen van een gezamenlijke playlist. Gelukkig ben ik niet de enige liefhebber van het stevigere werk in het opgravingsteam, en schalt er toch wel redelijke muziek over de vlakte heen, waar menig godvrezend Trumpie hier een kruisje van zou slaan. Ook zitten er een paar goede live versies tussen waardoor ik toch het gevoel heb dat ik een beetje op een festival ben (Dio <3). Dat is hier overigens niet het enige ding dat een festivalgevoel oproept; er is hier ook veel modder, weinig hygiëne, heerlijke koude biertjes en een heuse camping. ps. Kan iemand mij uitleggen waarom er op ieder festiv

Laatst zat ik met vrienden heerlijk op een terrasje te discussiëren over het fenomeen FOMO (fear of missing out). Ik maakte mij namelijk een beetje zorgen om het feit dat ik het zo druk had. Maar dus bofkonten druk, met leuke dingen zoals grote festivals en dinosaurussen. En waar ik mij dan zorgen om maakte, was het feit dat alles straks weer voorbij was zonder dat ik er erg in had, en dat ik daardoor niet bewust kon genieten. Door die drukte dus. Yup. First world problems. Maar ik vind het best wel belangrijk om stil te staan bij de enorm toffe dingen die ik allemaal mee maak. “Wat jij in 1 seizoen ziet, daar doen sommige mensen 10 jaar over”, zei een van mijn maatjes. En dat klopt ook. En dat kan heel vermoeiend zijn! Vooral als je FOMO hebt zoals ik! Ik KAN gewoon niet in mijn hotelkamertje blijven zitten als ik de kans heb om de jungle in te gaan, of de Chinese Muur te beklimmen tussen de shows door of op een dagje vrij. Of bier te drinken terwijl er een vette band op het podiu