McGyvvers zijn top 2016

Zo zit je iedere week in een ander land een lichtshow in elkaar te draaien, en zo zit je ineens iedere avond thuis op de bank. Wat een schappelijkheid! Wat is dat even lekker zeg! De hele zomer was een aaneensluiting van wilde avonturen. Van aan de zuurstof hangen in Peru, tot kogelgaten in je hotel in Honduras Van het wildste en hardste publiek ooit in Santiago de Chile tot frustrerende soundchecktaferelen in Oekraiene. Van nervous breakdowns op dag drie van de tour in Brazilie, tot corruptie en geweld in Bogota. En nu in Leiden. Yip, ik ben even “on a break”. Hoe lang deze gaat duren is nog even de vraag. Met een vast contract en een bootlading aan verantwoordelijkheden bij het tofste museum in de wereld (I mean...we have a T.Rex!!!!), is het ineens iets moeilijker om er constant tussenuit te piepen. Ook komt er bij kijken dat ik momenteel het idee heb dat ik het wel even gezien heb, die hele muziekwereld. Alle hoeken van alle vliegvelden heb ik uitvoerig bestudeerd, alle minivans van en naar festivals heb ik beslapen, en alle lichttorens beklommen. Vele vierkante kilometers backdrop opgevouwen, vele uren slaap gemist, vele tafels geprogrammeerd en samengewerkt met een bonte verzameling van lichtmannen en vrouwen. Dit heb ik meer dan tien jaar lang gedaan. Het is een tijdje mijn hoofdinkomen geweest. Het was prachtig! Mijn jeugddoel is bereikt. En wat heb ik veel talent van dichtbij mee mogen maken zeg! Dat was denk ik wel het mooiste. En dan bedoel ik niet eens per see het muzikale talent van de bands waarmee ik gewerkt heb. Maar ook de crew! Echte McGyvvers zaten er tussen, die van het armetierigste podiumpje een wembley waardige buhne bouwden, met alle nodige obstakels van dien. De geluidsmannen die met de slechtste apparatuur toch nog er voor zorgden dat de crowd compleet werd platgeblazen, en de tourmanagers die iedere keer maar weer in discussie moesten gaan met de hele wereld om ze heen om het iedereen naar de zin te maken. Wat gebeurt er veel achter de schermen dat het normale publiek niet mee krijgt. En wat ben ik ontzettend trots dat ik daar ook deel van uit maak. Vaak vragen mensen mij of ik zelf ook ooit nog een band zou willen beginnen. Dan zeg ik volmondig nee, terwijl ik vroeger wel eens uit een garageband ben gezet omdat ik te ambitieus was...Want ik heb het gezien. Hoe kei en keihard je daarvoor moet werken! De offers die je er voor moet brengen en de lange, lange weg die je te gaan hebt. Om vervolgens alleen nog maar een langere weg af te leggen om op tour te gaan. Petje af hoor! Maar mij niet meer gezien! Of ik helemaal ga stoppen met de muziekwereld? Nee hoor, in December sta ik met twee toffe bands op de Eindhoven Metal Meeting (Bleeding Gods en Destruction!) Dus van dit stukje in de aardschok zijn jullie voorlopig ook niet af! \m/