Hit The Lights

  Hoe was het ook alweer? Dat touren? Waarom was het ook alweer zo leuk? En een groot deel van mijn leven? Het kostte mij vele vrije weekends en vakantiedagen, helemaal de laatste paar jaren, toen ik ernaast ook nog eens fulltime professioneel dinosaurustemmer werd. Ik had er ook voor kunnen kiezen om deze weekenden thuis door te brengen in alle rust, en een normale hobby te nemen, zoals leuke dingen doen met vrienden, of af en toe een concert bezoeken. Nu het leuke dingen doen wordt beperkt tot 2 vrienden, en concerten een vage herinnering (omg! zo veel mensen zo dicht op elkaar? eww!), denk ik geregeld weemoedig terug aan hoe het allemaal begon. En hoe zo’n gemiddelde dag er uit zag. Het begint altijd met een reis. Meestal in een tourbus. Je rijdende huis, dat je veilig van het ene naar het andere land heeft gebracht. Google maps (of de chauffeur) vertelt je dat je er bijna bent, of je wordt wakker en realiseert dat je niet meer onderweg bent. Hup, schoenen aan, werktenue aan, pasje

Sinds 2012 staat er boven mijn column dat ik werk in een “door mannen gedomineerde wereld”. Bij deze laat ik het weghalen. Want dat is al lang niet meer zo, en het is tegelijkertijd ook wel heel erg stereotyperend. De tijden zijn veranderd. De visies (gelukkig) ook, waaronder de mijne. Toen ik net kwam kijken in de muziekwereld, was het ook nog een echte “mannenwereld”. Het was moeilijk om deze wereld als piepjong metal meisje van 21 jaar binnen te dringen. Het ging zelfs zo ver, dat ik mijzelf vaak gedroeg als “one of the guys” om te overleven op de werkvloer en in de tourbus, om mijn toekomst in de metalwereld te verzegelen. Een wereld waarin meer deuren voor je open gingen als je een leuter had. Dus na jarenlang roepen dat ik niet in een hokje wilde worden gestopt, deed ik het toch, door middel van het onderdrukken van mijn “te” vrouwelijke eigenschappen met als resultaat een carrière in de metalwereld. Dit heb ik indertijd zelfs als advies gekregen van collega’s! Van de gekken toch