Of ik je legging mag lenen 2016

De eerste show van het jaar is weer een feit. Min of meer last minute werd ik gevraagd door een welbekende Duitse Thrash metalband of ik een show wilde draaien in Metz, Frankrijk. Ja natuurlijk! Dus, een weekje later zat ik in de trein naar Keulen, vanuit waar ik met de band mee reed richting Metz om lekker te gaan knallen. Helaas was het iets moeilijker om daar te komen, aangezien het hevig stormde onderweg. Met een vierkant busje vol gear en metalheads duurde de rit daarom ook twee keer zo lang. Maar ondanks de akelige wind tegen, aquaplaining en stromende regen, kwamen wij een half uur voordat de deuren zouden opengaan toch veilig aan bij de zaal. Gelukkig zat het “speedy programmeren” nog in mijn vingers, en had ik in no time de lampjes ingesteld om er weer een knallende show van te maken. Een half uurtje voor de show, hoorde ik ineens een hulpeloos gejammer uit de kleedkamer komen. De drummer was namelijk zijn drum broek vergeten. Het enige dat hij bij zich had was een niet al te los zittende spijkerbroek, waar je niet al te gemakkelijk in kan bewegen als je een dikke vette show vol blastbeats wil neerzetten. What to do? Op zondagavond in Frankrijk is alles dicht. Bij mij ging er een lampje branden(hihi). Ik had namelijk een gloednieuwe legging in mijn tas zitten als gevolg van een uur vertraging bij Keulen. Ja, ik moest toch echt even gaan winkelen...Enig probleem...meneer de drummer is 2 meter, en ik niet! Gelukkig was het stretch. Een bullet belt er overheen, t-shirt extra uitrekken en Bam! Hij leek rechtstreeks uit de jaren tachtig te komen. Zelfs tijdens de buiging na de show had niemand wat door! (maar hadden wij natuurlijk de grootste lol...). Soms is het dus eigenlijk best wel handig als band om een meisje in je crew te hebben. Dit was namelijk echt niet de eerste keer dat ik “to the rescue” ben gekomen. In de jaren dat ik onderweg ben met bands is het geregeld voorgekomen dat er om mijn “wijze vrouwelijke raad” werd gevraagd over de vreemdste dingen. Vooral in de beginjaren was het namelijk echt een mannenwereld, en de enige andere dames in de crew waren “vriendinnetjes van” of merchmeisjes. Maar negen van de tien keer, was ik “one of the guys”, en uiteindelijk toch een soort van “mom”. (Stiekem ben ik best blij dat de man/vrouw ratio de afgelopen jaren een beetje aan het bijtrekken is, girl powerrrr!!). Die “mom” titel vind ik overigens best okee hoor, ik vind het helemaal niet erg om er voor mensen te zijn, en af en toe even lekker te moederen! Dus met liefde vlocht ik haren, hielp ik met make-upjes als er een pukkel was (of hielp met het uitzoeken van de juiste shade of corpse paint foundation...), leende ik mijn zwarte nagellak uit, ging ik mee winkelen voor stage outfits, deelde ik elastiekjes met iedereen, legde ik uit hoe de wasmachine werkte en maakte ik kopjes citroen/honing/gemberthee uit aan de gevallenen met een griepje.

Er was maar 1 ding dat ik zelf als vrouw altijd vergat om mee te nemen, en dat was een fohn. Gelukkig is er in de afgelopen jaren altijd een van de mannen in de crew/band geweest die dat ding dan wel weer mee had. En zo lost alles in deze wonderlijke metalwereld zich altijd vanzelf op! \m/