wachten op....ja wat...?

De 24 uur die een dag telt zijn tijdens het touren over het algemeen zo oneerlijk mogelijk verdeeld. Bezigheid nummer 1 is dan ook met stip wachten. Wachten op het vliegtuig. Wachten op de soundcheck, wachten op het moment dat de deuren open gaan, wachten voor showtime, en dan weer tot we kunnen inladen.

Wachten op catering of wachten op de tourbus die een stuk verder staat geparkeerd omdat er geen plek is in het centrum. Wachten tot je aan de beurt bent om te douchen, of voor de wasmachine. Op festivals ben je tegenwoordig niet meer de enige lichttech die de show moet programmeren, en al zeker niet de enige die een shuttle nodig heeft terug naar het hotel. De afgelopen 15 jaar heb ik tig lesjes wortelschieten gehad. Ik heb nog net geen blaadjes. Wel geduld. Is dat dan mindfulness? Volgens mij wel. Ik zou er een boek over moeten schrijven in al die vrije tijd. Indien je op social media mensen volgt die in de muziekwereld werken, zal je geregeld gesteun en gekreun tegenkomen van onze helden op het vliegveld, of op een bank in de kleedruimte. En heel vaak in een busje. Want ja. Wat moet je anders? Waarom ook niet laten zien aan je volgers hoe ontzettend over rozen je leven gaat op tour. Lekker met een boomerang van een “airport beer” of een “vertraging” beeld. Ja. ik doe dat zelf ook wel eens. Hartstikke schuldig! Trouwens. Nu lijkt het alsof mijn werk helemaal niets inhoudt en ik geen flikker uitvoer, maar soms hoef ik helemaal niet te wachten. Op dagen dat alles fout gaat bijvoorbeeld, en je van de ochtend tot de avond bezig bent met trouble shooting omdat de lichttafel of huistech niet mee wil/kan werken. Gaat de tijd wel sneller, maar dat is ook niet altijd even relaxed. Sommige techs hoeven bijna nooit te wachten. Als je bijvoorbeeld voor alle 15 gitaren van de band moet zorgen die ze besloten hebben mee te nemen. Zit wel wat werk in. Ach, dan verveel je je in ieder geval ook niet!

Vandaag is ook weer zo’n dag met wachtmomenten. Het begon vanochtend al in het gemeentehuis, waar ik de aardige jongeman achter de balie mocht overtuigen van het feit dat ik een tweede paspoort nodig heb. Nee. Ik reis niet naar conflicterende gebieden, maar ik werk in de muziekwereld. Waarom je dan in godsnaam twee paspoorten nodig hebt? Nou, soms moet je het land uit terwijl je paspoort bij het visumbureau is om te wachten op een stempeltje met sticker. Met een complete stapel papier met al mijn vluchten, visumaanvragen en andere paperassen die de noodzaak van dit reisdocument beaamden, lukte het uiteindelijk om het geregeld te krijgen. En toen moest ik weer wachten. Net als nu. In het vliegtuig onderweg naar Geneve voor twee dagen repetities met Rhapsody. Meestal krijg ik het wachten wel vol met andere bezigheden, en lijkt het minder lang. Zoals nu, nu ik een deadline heb. Dan gaat de tijd wel weer snel. Een van mijn collega’s in de muziekwereld zag ook in dat het wachten niet echt productief is, en heeft het zo weten te regelen dat hij fans gitaarlessen geeft tussendoor. Slim!!! Zouden er meer moeten doen!

Wat er gebeurt als we straks landen? Dan moeten we weer wachten. Op een busje, en dan op het verkeer. En dan totdat we in het hotel zijn in Annecy waar mijn favoriete crew tegen die tijd ook arriveert. Dat wordt gezellig. Ik kan niet wachten! \m/