RIP Jan '17

Godverdomme. Alweer een collega en vriend die er tussenuit is gepiept. Het wordt steeds gezelliger daarboven in die eeuwige concerthal. Deze door en door Amerikaanse collega, Jan, is een van de eerste collega's die ik had op tour. Een doorgewinterde front of house man, die show na show onze enige echte Jon Oliva geweldig liet klinken. Ik heb wel eens mensen horen zeggen dat hij het beste geluid van Sweden Rock neerzette. En dat wil heel veel zeggen. Als je de kleinste kut zaaltjes kunt laten klinken als een arena, en als bij de grotere festivals de andere geluidsmannen met afgunst kijken naar hoe hij het daar allemaal onder controle heeft, weet je dat je een goede hebt. En dat was hij. Nummer vier van deze club. Het zal nooit meer het zelfde zijn. Wat was het altijd gezellig bij de front of house. Show na show. Zij aan zij hebben we er meer dan 200 gedraaid. Ik kwam binnen als een groen blaadje met nul komma nul ervaring, en hij nam me onder zijn hoede. Wijze lessen heb ik van hem geleerd, en hij zat altijd boordevol verhalen van “back in the day”. Altijd had zij zijn camera bij zich, waarmee hij het tourleven vast legde. En alle dingen die we in Europa tegen kwamen op onze vrije dagen. Want die hadden we ook veel. De volgende ochtend vertelde hij ons altijd hoofdschuddend wat we nu weer hadden uitgevreten tijdens al die late feestjes. Want hij dronk niet. Wat zal hij gemist worden. En wat zal het gek zijn als meneer Oliva ooit weer gaat touren in Europa. Zonder Jan, Fozzy, Matt en Greg. RIP.

Er is veel veranderd de afgelopen jaren in de tourwereld. Niet alleen de “crew pool” die meer en meer blijft vernieuwen en verjongen, maar ook de apparatuur en de sfeer. Er is steeds meer “intelligent licht” (bewegend, LED, laser in plaats van de oude vertrouwde par cans en blinders), en in plaats van draai knopjes en schakeltjes op geluidstafels heb je nu touch screen en een hele hoop knipperende kleurtjes. Minder vintage. In plaats van eerst eens even goed het podium te bekijken, en de catering te inspecteren, wordt er nu ook als eerste gevraagd naar het WiFi wachtwoord (en gevloekt als dat niet werkt). Soms mis ik de “old days” wel een beetje. Meer sociaal en minder media zeg maar. Hoewel het soms best leuk is om pokemonnetjes te vangen als je met een tourbus door het centrum van een stad rijdt :p. Maar ach. Wat ook wel even wennen is, is dat ik niet meer dat groene blaadje ben dat geen idee heeft hoe de muziekwereld in elkaar zit. Ik ben nu een van hen, en word (h)erkend voor het werk dat ik doe. Dit heeft even geduurd om eerlijk te zijn. En ik ben ontzettend blij dat er ondertussen ook een stuk meer meiden dit werk doen. Want 15 jaar geleden was ik echt een van de eersten. Allemaal afgekeken van de oude rotten in het vak. Thank you Jan, I will never forget you! \m/