Mariokart op straat, metal en sushi

Momenteel zit ik in de bullet train in Japan, tussen Tokyo en Nagoya. De eerste drie shows van de Rhapsody tour zijn reeds achter de rug, en de sfeer zit er goed in. Het begon in Moskou, waar alles van een leien dakje ging. Twee weken eerder was ik ook daar met een andere band, dat was wat minder. Iets met voedselvergiftiging. Dat voelde als de langste show ooit! Zelfs de drie uur durende Dream Theater shows 10 jaar geleden leken korter geweest te zijn dan deze. Never again hoop ik! Ziek zijn “on the road” wens ik niemand toe. Maar gelukkig deze keer kerngezond knallen! Na de show kwam men met het idee om “even” een foto te maken bij het rode plein, wat resulteerde in een prachtige middernachtwandeling in de vrieskou. Magisch! Kerstig! Na een fles bubbels in de lobby (de receptionist probeerde ons dronken te voeren omdat wij de eerste gasten waren ooit in dit hotel), was het tijd voor een flinke dut, en vervolgens een fikse ochtendwandeling met Russische brunch voordat we 9 uur lang in het vliegtuig naar Tokyo zaten. Een sloot wijn en een reispilletje, en voordat we het wisten zaten we in Tokyo voor de production meeting met de lokale crew. Slaap? Haha, tuurlijk niet! Kom maar op met die jetlag. Alles wat we besproken werd zorgvuldig opgeschreven, en toen we twee dagen later aankwamen in de zaal, was alles al zo goed als klaar! Geweldig!! Ik hoefde me niet te bekommeren om de backdrop of het focussen van de parcans, die hingen namelijk perfect klaar en de lichttafel hoefde alleen nog maar geprogrammeerd te worden. Ook grappig, ze hadden een foto sheet met onze namen erop zodat ze wisten wie wie was, die zorgvuldig werd bestudeerd. Weer eens wat anders dan onveilige situaties, onvindbare promoters en luie stagehands in Zuid Amerika. En alles was brandschoon! Zo kan het dus ook...Wat ook enigszins anders is, is het publiek. Voor de show kon je een speld horen vallen. Op het moment dat de cue voor de huislichten gegeven werd, barstte men uit in gejuich. Na ieder liedje viel er een korte stilte voordat men uitbundig ging klappen (awkward!). Zo beleefd en beschaafd allemaal! Geen oerkreten en geen gedrang. Geen geur van verschraald bier, want er werd geen drupje gemorst. En zelfs beleefde bedankjes voor de front of house na de show! Sommige mensen kwamen heel lief vragen om de setlist (in plaats van hem gewoon van je tafel te grissen), en als we dan zeiden dat we die niet hadden, werd dat beantwoord met een vriendelijk lachje en knikje. Om zen van te worden! Ook het vragen van handtekeningen bij de band ging beleefd en men wachtte netjes op een afstandje totdat men aan de beurt was, in plaats van met z'n allen bovenop de muzikant te duiken met 10 cd boekjes per persoon. In Tokyo hadden we twee shows achter elkaar in de zelfde zaal, wat dus betekende dat er flink wat tijd was om onszelf onder te dompelen in de Japanse cultuur. Tempels en hello kitty winkels overal! En om gekke dingen te eten. Heel veel! Zodadelijk komen we aan in Nagoya ( schiet lekker op met 300 km/h) en is het tijd om de volgende show voor te bereiden. Ik heb een donkerbruin vermoeden dat ik niet zo veel hoef te doen. Niet zo heel erg trouwens, de Jetlag dient zich namelijk aan...\m/