rubberen knuppels en autopsietafels

Je kent het wel. Iemand stuurt je een youtube filmpje, je klikt op de link, en een uur later zit je nog steeds gekluisterd aan je scherm iets totaal anders te kijken. Op een of andere manier begin je bij een kattenfilmpje, en kom je via een Rammstein optreden terecht bij exploderende walvissen. Of zo iets. Zo gaat het dan ook met mijn voorbereidende lichttechniek “research”. Ik ben deze zomer weer geboekt door een nieuwe oude band. Langzaam ben ik begonnen met het leren van de liedjes. Ik kwam er al snel achter, dat ik sinds mijn vroege metaaldagen de nummers steeds allemaal uit mijn hoofd ken! Scheelt weer een hoop “werk”. Thank you brain! Enfin. Nadat ik het hele repertoire had afgeluisterd en ideetjes had opgedaan voor de te komen shows, dwaalde ik weer eens af naar de spreekwoordelijke “exploderende walvis”. In mijn geval, heb ik mij uren zitten vergapen aan shows van de afgelopen jaren waar ik zelf aan het werk was. Sommige zelfs van tien jaar geleden (jaiks). Van bands waarvan ik vergeten was dat ik daar voor werkte! WASP! Dat was me toch een beleving! Browsend via de korrelige bootleg opnames van Blacky Lawless woest zwaaiend op zijn microfoonstandaard kwamen de herinneringen weer boven drijven. Elvis heette die zware en iconische omhooggevallen wip wap. Het eerste object dat de concerthal binnen werd gezeuld, en het laatste object dat iedere avond “the building” weer verliet. Wat een kreng was dat ding, zo zwaar, dat de afspraak met de muziekzalen was dat zij zandzakken klaar zouden leggen. Alleen begrepen ze dat niet allemaal, wat tot interessante discussies leidde. Daar gingen de stagehands dan naar buiten met een schepje, een jute zak en een vragende blik. No sand bags, no show. En dan moesten wij proberen of het gevaarte stabiel stond. Levensgevaarlijk. Toen ik mij realiseerde dat mijn hele netflix plannen door deze intermissie door de war waren geschopt, ben ik toch maar gestopt met browsen. Tot de volgende dag, toen iemand me een grappig kikker filmpje stuurde. En ja hoor, daar gingen we weer! Deze keer ging de reis via streetfood in Japan toch weer naar de metaalwereld. Want blijkbaar heeft het culinair bereiden van een king krab toch wel raakvlakken met Lordi (autopsies en monsters...makes sense!).Voordat ik het wist was ik weer aan het glimlachen en herinneringen terug aan het halen van de tours met deze monsters. Net als tijdens de WASP tour, waren er voor de Lordi tour ook talloze props nodig om de show zijn theatrale uitstraling te geven. Van kettingzagen tot zandzakken, zodat de galgen met skeletten niet omvielen. Je kunt het je zo gek niet bedenken, of de mastermind achter deze band heeft weer een nieuw trucje bedacht waarin een zombie baby iemand op het podium naar de keel springt, een omaatje haar verstand verliest en het publiek te lijf gaat met een rubberen knuppel, of een van de stagehands op de autopsietafel belandt met alle gevolgen van dien. Never a dull day! Tijdens het typen van dit artikel ben ik overigens ook weer een beetje aan het youtuben geslagen (afdwalen). Ik moest even opzoeken wat ik moest doen met de ingredienten die ik vandaag op de markt gekocht had. Ja hoor, alweer via een interessante tussenweg; pompoenravioli – weird foods – weird animals – Morbid Angel...daar gaan we weer, ik zie een patroon....\m/