Dafuq

Momenteel is de kunst en cultuurwereld niet de allerbeste plek om je in te bevinden als professional. Onder andere de muziekindustrie krijgt het momenteel flink te verduren, en links en rechts hoor ik van muzikanten en crewleden dat ze het moeilijk hebben. Ik heb zelfs al crowdfundings langs zien komen zodat men het hoofd boven water kan houden in deze barre tijden van pandemie. Tours worden gecancelled of postponed, en de toekomst is niet zeker. Waar nu half Nederland pleepapier loopt te hamsteren omdat ze spontaan aan de schijterij gaan als er iemand naast ze hoest, zijn dat de minste van de zorgen voor sommigen onder ons. Veel van mijn ZZP collega’s, hebben namelijk geen plan B, en zitten momenteel dus thuis (als ze daar al kunnen komen door alle drama in de luchtvaart). De geldkraan is dicht. Het leven als crew member of bandlid heeft vele perks, waar ik zelf ook jaren van genoten heb, en nog steeds van geniet, maar inmiddels naast mijn andere baan. Reizen, feesten, avontuurlijkheid, verbroedering. Maar de keerzijde is dat het een onzeker bestaan is waar niet iedereen tegenop gewassen is. Soms ben je maanden van huis, en stroomt het geld binnen. Maar soms is er ook even geen werk, en moet je dat binnengestroomde geld weer als buffer gebruiken. Naast talent en inzicht, is een goed netwerk daarom ook enorm belangrijk om het hoofd boven water te kunnen houden. Je bent altijd op zoek naar nieuwe klussen. Voor beginnende mensen en bands in dit wereldje is dat funest. Een van de dingen die een band die mij inhuurde ooit aanraadde was:  “don’t quit your day job”. Jarenlang kon ik dat echt niet begrijpen. Inmiddels wel. 

Op het moment van schrijven, zijn er nog een flink aantal bands waarvan de (europese) tour nog niet gecanceld is. En dat maakt mij best wel zenuwachtig. Want zoals ik al eerder schreef; KUN je eigenlijk niet ziek zijn op tour. Of in ieder geval kan je je niet ziek gedragen. Iedereen in de tourbus heeft een essentiële taak, en als er 1 iemand wegvalt, betekent dat meer stress en werk voor de anderen, waardoor de machine minder geolied loopt. Zolang je nog kan lopen, denken en ademen, werk je dus eigenlijk gewoon door. Want je bent een team.  ARBO? Wat is dat? Ziekmelden? Neuh! Bikkels zijn ze, allemaal stuk voor stuk. Meer dan eens heb ik mijzelf dan ook door een griepje of zware verkoudheid heen gebuffeld puur op wilskracht. Want vaak geldt; als je niet werkt, word je ook niet betaald. Binnen no time, ben je dan ook niet de enige hoestende en steunende persoon in de tourbus, en ga je een paar heftige weken tegemoet vol met echinacea druppels, vitamine C en neusspray. Handen wassen is ook echt niet zo gemakkelijk on tour of in de bus, en je lakens worden echt niet wekelijks verschoond. Tot afgelopen week heb ik daar eigenlijk nooit echt bij stil gestaan. "The tour bug" hoort er nou eenmaal bij, vooral in de wintermaanden. Maar nu we in Nederland half in lockdown zitten, en zelfs onze premier en het RIVM ons waarschuwt niet je huis uit te gaan als je symptomen vertoont, vind ik het eng. Je schudt de hele dag door handen, staat in volle zalen (waar iedereen luidkeels meezingt en brult) en drukt op knopjes waar heel veel andere mensen ook op hebben gedrukt. Niet alleen de fans headbangen er op los, ook die vieze kleine virus deeltjes doen gezellig mee, zodat ze zo ver mogelijk de wijde wereld in kunnen komen. Mooi kut. \m/