Kannonnen! O nee, raketten....

Het is dinsdag. Ik zit in het vliegtuig ergens tussen Oekraine en Oostenrijk. Eigenlijk had ik eergisteren thuis moeten zijn, maar helaas had de vliegtuigmaatschappij hier een ander idee over. Afgelopen vrijdag begon het allemaal goed. Een voorspoedige vlucht naar Berlijn, een lange rit naar polen en een uur of 8 slaap. De volgende ochtend om 7 uur stonden wij, de crew, klaar om opgehaald te worden om richting het festivalterrein gebracht te worden om de show voor te bereiden. Poland Rock. Een festival dat in eerdere jaren meer dan 750.000 mensen trok. Dit jaar waren het er nog steeds een half miljoen. Een. Half. Miljoen. Even ter vergelijking; Wacken heeft er gemiddeld 120.000. Het duurde daarom ook even voordat we aankwamen bij het podium zelf, ons een weg banend door een bos met overal tenten en festivalgangers die er een gezellig feessie van maakten. Het was een beetje stoffig allemaal maar prima geregeld! Ik kreeg veel tijd om iets te maken van de meer dan 500 lampen die klaar hingen om geprogrammeerd te worden. Na de soundcheck gingen we weer terug naar het hotel om een paar uurtjes te dutten. Lobby call de volgende ochtend was namelijk om 3:30 (einde show 00:00). Na een paar uurtjes werden we weer opgehaald om nog wat finishing touches te doen voor de show, en vervolgens de show te draaien. Op dat moment, hadden een hele hoop mensen ook bedacht om richting het festivalterrein te gaan met als resultaat dat we in de “worst traffic jam ever” terecht kwamen. Alle horrorscenario’s kwamen voorbij, inclusief het feit dat we er van uit begonnen te gaan dat we de show niet eens konden draaien (de band zat ook in de bus…). Maar nee hoor! Het werd toch “even” geregeld. Hoe? Met een heuse politie escorte die ons langs 7 km aan vaststaand verkeer loodste met loeiende sirenes en knipperende lichten. We voelden ons best wel speciaal. De show was ook speciaal. Wow! Er stonden geen 500.000 mensen, maar wel een hele hoop! Echt een zee van publiek dat helemaal los ging. Wow!! Zo iets had ik werkelijk nog nooit gezien, en alle energie die ik de afgelopen tijd kwijt was geraakt aan nutteloze zooi, kwam weer terug. Helaas was die helemaal verdwenen toen een paar uurtjes later mijn wekker me er aan herinnerde dat ik die dag niet meer aan slaap toe zou komen. Een autorit en 2 vluchten later kwamen we aan op het Oekraiense festival in een stad waarvan ik de naam niet kan uitspreken om alles weer even te regelen voor de volgende show. Minus de tourmanager, want die had een paspoort “dingetje” waardoor hij het land niet in mocht. Het was allemaal een beetje houtje touwtje, en niet volgens schema maar ach. We did it! De volgende ochtend was de bedoeling dat we weer naar huis zouden gaan. De band en finse crew eerst, en wij een paar uurtjes later. Helaas werden 2 finse crewleden uit het vliegtuig gehaald vanwege een bagage “ding” en eindigden net voor middernacht pas weer thuis via een enorme omweg. De geluidsman, drumtech en yours truly \kregen te horen dat onze vlucht was gecanceled en de eerstvolgende optie pas 2 dagen later zou zijn nadat we 8(!!!) uur lang in de rij voor het loketje hadden gestaan. Gelukkig wist onze Duitse collega via Istanbul thuis te komen de volgende dag. Wij waren iets minder lucky, en moesten dus NOG een nachtje blijven slapen in deze miljoenenstad waar ik nog nooit van gehoord had. Inmiddels ben ik er achter dat ze, naast een park met raketten, hele goeie koffie hebben en een fontein die savonds alle kleuren van de regenboog heeft. Op istagram is het net alsof ik een geweldige vakantie trip heb gehad. Maar ik wilde toch liever al 2 dagen geleden al in mijn eigen bedje liggen. Nu maar hopen dat de vertraging die we zo juist te horen kregen aan de gate niet betekent dat ik alweer in een ander land mag logeren. Ja ja, het leven van een roadie gaat niet altijd over rozen. \m/