Spatschermen in de tourbus

Waar haal je eigenlijk inspiratie vandaan als je al zo lang thuis zit tijdens het nieuwe normaal?! Een nieuw record hoor! Nog nooit heb ik zo lang achter elkaar in mijn eigen bed gelegen. Nog nooit heb ik zo lang geen lichttafel mogen beroeren, en ben ik binnen de grenzen van ons landje gebleven. Ik vraag mij af hoe mijn lichaam zal reageren als ik weer een stroboscoop zie! Of überhaupt weer een soundcheck mee maak. Dat is toch het ultieme gelukzalige gevoel? Die soundcheck geluiden die over een leeg veld schallen terwijl op de camping langzaam iedereen wakker wordt. Of naar bed gaat. Dat gevoel dat je krijgt dat er weer een dag vol metal, bier en plezier voor de boeg staat! En dat dan eindelijk het festivalterrein weer open gaat, en de die-hards keihard naar voren rennen om een plekje te bemachtigen. Nog niet eens anderhalve millimeter van elkaar. O wat hoop ik dat dit snel allemaal weer mag! Wat een ontzettend gemis.

Het is net alsof het hele touren nooit heeft bestaan. De sporen van “life on the road”  waren lange tijd volledig uitgewist behalve de “throwbacks” op de social media van collegae, vrienden en mijzelf. En de honderden backstagepasjes en bandjes die ik tegenkwam tijdens mijn verhuizing. Dat gaat straks een mooie collage worden! (je moet toch wat…). Ik vraag mij af, als het straks wel weer gaat gebeuren allemaal, hoe dat gaat zijn. Kunnen de bands nog wel technici betalen? Hebben alle crewleden inmiddels werk in andere sectoren?Welke concertzalen / bands / festivals bestaan er nog überhaupt? Durven we nog wel met z’n allen hutje mutje op elkaars lip te zitten in de metalen kist die tourbus heet?  Of moeten daar nou spatschermen in in plaats van gordijntjes? Moet er een flacon met dettol naast de licht- en geluids tafels staan? Moeten er nu meer busjes worden ingezet tussen de festivals en de vliegvelden? Links en rechts zie ik wat shows gebeuren volgens de RIVM richtlijnen. Digitaal, of met een tafeltje. Kleinschalig. Niet juichen. Geen uitzinnigheid. Nieuwe data worden voorzichtig weer het universum in gestuurd. Maar zelf ben ik een beetje moedeloos geworden ervan. En ik ben niet de enige. Nogmaals, ik prijs mijzelf gelukkig dat ik naast mijn eigen bedrijf nog een goede baan heb. Maar net als alle anderen die in het wereldje zitten, heb ik een flinke duts moeten verduren met betrekking tot de financiën. Niet tof. Maar ja. Wat doe je er aan? 

Normaalgesproken zou ik nu aan het schrijven zijn over het einde van het seizoen. De wederkerende rust op Schiphol. De ergernis over mensen die niet weten hoe reizen werkt, zodat het slepen met gitaarkoffers en flightcases op het vliegveld een hindernisbaan wordt. De vermoeidheid na een zomer vol vliegreizen, busjes en bier. De onwetendheid over in welk land ik mij op dat moment bevind, waar ik vandaan ben gekomen en waar ik heen ga. En met wie. Het slaaptekort en de mooie herinneringen van afterparties over de hele wereld. En pre parties. Volgend jaar weer? Yes please. \m/