Perspectiefjes

Een van mijn favoriete geluidsmannen hielp mij de afgelopen week met het vissen naar leuke herinneringen / schrijfinspiratie voor deze column. Hier volgt het verloop van dat gesprek: 

Geluidsman : “Dus jij vindt het echt jammer dat je de komende maanden voor de verandering eens niet geregeld om 4:00 je nest uit hoeft zodat je de halve ochtend in de rij moet te staan op het vliegveld tussen vakantiegangers die niet gewend zijn om te reizen en daardoor extra veel tijd en ruimte nodig hebben?’  

Ik: “NEE”. 

Geluidsman: “En dat je dan de rest van de dag bezig bent met het wachten op de overige band/crewleden op het vliegveld in het land van bestemming, om vervolgens de chauffeur met bordje met fout gespelde bandnaam te zoeken, en het tot de nok toe volgeladen busje met gitaren, microfoonstandaards en drumstel-onderdelen in te stappen dat je naar het hotel in the middle of nowhere rijdt nadat je een stilzwijgende strijd met je collega’s hebt geleverd om niet in de “middle seat” te eindigen?

Ik: “Ehhh...sja…”

Geluidsman: “Om vervolgens, nadat je je rugzak met pyjama en tandenborstel in je hotelkamer hebt gedumpt even aan het uitnodigende bed mag ruiken waar je waarschijnlijk minder dan 3 uur in kan slapen vannacht (terwijl de band -als die geluk heeft- van tevoren wel nog even een dutje kan doen)?”

Ik: “Uhm, NEE!” 

Geluidsman: “En dan meteen weer voor gemiddeld een uur dat zelfde busje in stapt om naar het festivalterrein te worden gebracht (terwijl ze altijd zeggen dat het maximaal een half uurtje rijden is!)?

Ik: “Uhm, sja...ook niet echt…”

Geluidsman:  “En dat je dan samen met de rest van de crew snel alle gear uitlaadt en vervolgens weer op je beurt mag wachten totdat je alles in recordtempo mag klaarzetten en programmeren achter het podium met zo min mogelijk ruimte? Om vervolgens op change over time te wachten in de -vaak bouwcontainerachtige- backstage waar altijd minder banken/stoelen staan dan band/crewleden?  

Ik: “Een stoelendans is altijd wel leuk toch? En de catering meestal ook wel te haggelen.” Geluidsman: “Om vervolgens de show te draaien (en lekker te knallen natuurlijk!)?”

Ik: “Ja, DAT vind ik erg!!!! DAT mis ik!!! Can we go back to that please?”

Geluidsman: “En je vervolgens na die knallende show haastend de backstage leegruimt en de overige, niet door onbevoegden opgedronken biertjes/drank/ chocolade/ snacks/protein bars  bij elkaar te sprokkelt, een slice pizza naar binnen propt, dan weer in het net door jullie samen volgestouwde busje terug naar het hotel stapt (en met geluk zit je deze keer ook niet in het midden!)? En onderweg genietend van een biertje/half gemorst wijntje je samen bedenkt wie deze keer de pineut is, en zijn/haar kamer tot “party room” omdoopt, waar je vervolgens met de mensen die nog niet gaar/moe/dronken/uitgefeest genoeg zijn de rest van de drank/pizza nuttigt”?

Ik: “Meestal is dat eigenlijk best wel gezellig!”

Geluidsman: “Om vervolgens nog 2 uur te slapen en met een kegel van hier tot Tokyo weer het busje in stapt om naar het vliegveld te gaan om daar weer in de rij te gaan staan en met geluk niet nog eens over hoeft te stappen in een ander land omdat dat een paar euro goedkoper is?” 

Ik: “Niet het allerbeste aspect...., maar alles liever dat dit nu! Kan het AUB weer terug naar normaal ? Wat ben ik er klaar mee! Ik heb echt geen idee wat ik moet doen met al die extra dagen en uren die ik nu ineens heb! Ik wil geen hobby! Kan niet eens naar een festival…”

Geluidsman: “Ja,ok, je hebt wel een punt….”

\m/