1 maand in 10 jaar

Laatst zat ik met vrienden heerlijk op een terrasje te discussiëren over het fenomeen FOMO (fear of missing out). Ik maakte mij namelijk een beetje zorgen om het feit dat ik het zo druk had. Maar dus bofkonten druk, met leuke dingen zoals grote festivals en dinosaurussen. En waar ik mij dan zorgen om maakte, was het feit dat alles straks weer voorbij was zonder dat ik er erg in had, en dat ik daardoor niet bewust kon genieten. Door die drukte dus. Yup. First world problems. Maar ik vind het best wel belangrijk om stil te staan bij de enorm toffe dingen die ik allemaal mee maak. “Wat jij in 1 seizoen ziet, daar doen sommige mensen 10 jaar over”, zei een van mijn maatjes. En dat klopt ook. En dat kan heel vermoeiend zijn! Vooral als je FOMO hebt zoals ik! Ik KAN gewoon niet in mijn hotelkamertje blijven zitten als ik de kans heb om de jungle in te gaan, of de Chinese Muur te beklimmen tussen de shows door of op een dagje vrij. Of bier te drinken terwijl er een vette band op het podium staat, terwijl je er zelf ook eentje open trekt omdat je net alle instrumenten de trailer in hebt geladen. Dan liever een paar uurtjes minder slaap. Tijdens het voorbereiden van de tour, zoek ik dan ook altijd op waar de vrije dagen zijn, zodat ik deze optimaal kan benutten en vol plempen met avonturen en lekker eten. Google maps is my best friend, en staat dan ook vol “tags” met restaurantjes en bezienswaardigheden. Talloze festivals en concerten maak je mee (van achter de schermen in plaats van voor de schermen…)En voordat je het weet, zit je ineens op de automatische piloot, en zie je niet meer wat er “buiten” gebeurt. Niet iedereen in de muziekwereld staat hier bij stil. En soms heb je ook gewoon geen zin om de wereld te gaan verkennen, en wil je even lekker in je bubbel (oftewel hotelkamer of bunk) zitten. Ook al staat de tourbus geparkeerd om de hoek van de Eiffeltoren. Er zijn een hele hoop muzikanten en roadies, die hun hele tour zo doorbrengen. Vaak ook omdat ze thuis een familie hebben waarmee ze willen kletsen, of omdat ze nog een baan hebben thuis die veel aandacht vergt. Of omdat ze gewoon lekker introvert zijn en even helemaal geen zin in mensen hebben. Het aller leukste vind ik dan als deze mensen dan toch besluiten zich mee te laten voeren op het avontuur. Want achteraf zijn ze toch (bijna) altijd blij dat ze een ommetje hebben gemaakt, en weer een uniek stukje van de wereld hebben gezien en een verhaal om te delen. \m/