Ik wil niet dat dit normaal is

Dit is toch gewoon raar? Als een soort razende stoomtrein die tot een bulderende en piepende halt wordt geroepen omdat een of ander klein slijmerig groen dingetje met allemaal uitsteekseltjes aan de handrem heeft getrokken. En daar zit je dan. Alles van tafel geveegd. Een hele zomer wijd open. Najaar ook. Leeg. Niks in het vizier. Zelfs de dino opgraving in de USA lijkt gecanceld. Thuis werken met je bakkes. De mailtjes van gecancelde shows tot aan oktober stromen binnen. Hoe dan?!? Dat wordt lekker makkelijk voor mijn accountant met betrekking tot mijn kwartaalcijfers. Of zelf jaarcijfers. Nihil. Om me heen zie ik hoe de moed bij velen in de schoenen zinkt. Maar ook hoe velen ten strijde trekken om er iets van te maken, of zich hard te maken voor ondersteuning van de regering. Zo zie ik hoe de ene roadie brood op de plank probeert te krijgen door in de agrarische sector bij te beunen, en de andere letterlijk brood op de plank brengt door het maar gewoon zelf te bakken. Ik heb zelfs een muzikant voorbij zien komen die een soort van kookvlog is begonnen! Gitaartechnici zijn hun gereedschapskist tot in den treure aan het herinrichten en kabeltjes aan het repareren, lichttechs hun achtertuin aan het belichten en merchboys en -girls zijn aan het masker-naaien geslagen. De geluidsmannen en meiden zitten in de (thuis)studio en dan zijn er ook nog individuen die de wijde natuur in trekken om zich even helemaal nergens mee te bemoeien (slim!). Maar iedereen ziet met lede ogen aan hoe het buffertje slinkt. Hoopvol en voorzichtig worden nieuwe concertdata bevestigd, maar veel vertrouwen is er nog niet. Een flinke deuk in de industrie, en ik hoop dat deze geen blijvende schade heeft veroorzaakt. 

Maar gezien alles tegenwoordig al om corona draait, wil ik daar nu ook over ophouden. Ik ben klaar met deze pandemische werkelijkheid. Dus even een frisse duik in het verleden. Gisteren kwamen er via de sociale media namelijk een paar gave beelden langs van mijn lieve collega fotografe Bianca Berger. Zij bracht ter attentie dat 20 jaar geleden het concert van Pantera plaats vond in Den Bosch. 20 jaar geleden! Ik weet het nog goed, als broekie daar in die grote concertzaal. Ik wist niet wat me overkwam! Mijn eerste grote concert! Wat was ik zielsgelukkig met het gevangen plectrum van Pantera, en onder de indruk van de show. Zo onder de indruk zelfs dat ik de trein terug naar Limburg had gemist, en papa midden in de nacht op moest bellen. Boos dat ie was! Maar mij kon het niet zo veel schelen! Want ik had een plectrum! En ook blauwe plekken van de moshpit en piepende oren, want ik stond lekker in de buurt van de PA. Van een afstandje zag ik het voorprogramma Satyricon ook hun nummers ten gehore brengen aan de Maaspoort. Mijn eerste aanraking met Mother North. Little did I know dat ik 13 jaar later zelf met deze band onderweg was. Van een of ander obscuur zaaltje in Siberië tot in het eerste opera gebouw van Noorwegen. Hopelijk gaat dat alles volgend jaar weer gewoon verder!!! \m/