rock rock bar

Voordeel van roadcrew zijn, is dat de wereld ineens heel klein is. Wereldwijd werk je met allerlei verschillende mensen uit allemaal verschillende culturen allemaal verschillen, maar die ook iets met elkaar gemeen hebben. Muziek. De taal van verbroedering en verzustering die iedere metalhead spreekt en begrijpt. Maar er zijn ook veel verschillen door de internationaliteit van je directe collega’s of bands waar je voor werkt, en gaandeweg de gebruiken van leert, en soms zelfs oppikt. Erg leerzaam allemaal. Na een maand met Rhapsody, heb ik bijvoorbeeld ineens een beetje een engels-italiaans accent, en ben ik nog gepassioneerder over eten dan normaal (family dinners!!!). Of na een maand met Lordi ik de opvolgende weken hoofdzakelijk in het Fins vloek. Ook van de landen waar je doorheen sjeest, pik je vanalles op, en leer je het een en ander over de lokale pareltjes. Met een glimlach denk ik ineens terug aan de beruchte “Rock Rock Bar” in Osaka. Een klein cafeetje op de derde verdieping van een gebouw in Japan, waar eigenlijk standaard alle band- en crew members die die dag in Osaka hebben gespeeld eindigen (no matter where!), samen met een klein clubje Japanse Metalheads. Het bier vloeit rijkelijk, en ze draaien alle verzoeknummers die je je maar kan voorstellen. Er is een vitrine met foto’s en andere memorabilia van bands die er een pilsje hebben gepakt. Het is echt heel erg gezellig! Ook moet ik denken aan de crêpe-stand in de buurt van de Moulin Rouge in Parijs, waar je snel na de load-in op de stoep voor de venue, voordat de bus wegrijdt nog even een crêpe kunt halen, en die dan in de bus oppeuzelt onder het genot van het uitzicht op een steeds kleiner wordende Eiffeltoren. (Tevens ook uitpuffend van het enorme haasten wat dat dan met zich meebrengt). Of het Hofbrauhaus in München, waar ik ook met menig band en crewlid aan de literpullen heb gezeten tijdens een vrije dag of na een vroege show. Of de verlaten fabriek naast de venue in Leipzig, waar zowat iedere band wel op onderzoek gaat en een bandshoot doet. Je wordt dagelijks in een andere cultuur geslingerd, en je leert de leuke en minder leuke dingen van het betreffende land/stad. Je leert de steden kennen. De ene keer iets beter dan de andere. (Ik had bijvoorbeeld pas na 5 keer in Rome te zijn geweest het colosseum kunnen bekijken tussen soundcheck en showtime). Zo weet ik inmiddels ook waar in Dnipro (Oekraïne) de beste koffiebar zit. Of nu misschien wel zat. En word ik ineens heel, heel verdrietig en boos. in 2019 heb ik een paar dagen in dit prachtige land verplicht rond mogen lopen na het vervallen van een vlucht (de volgende ging pas 48 uur later!). We hadden een heel tof festival gehad met Lordi, maar ik had nog weinig van de stad gezien, omdat het een hectisch reisschema was. En toen kreeg ik dus ineens een soort van stedentrip in mijn schoot geworpen. Dankzij tripadvisor en de hulp van aardige locals, heb ik er samen met de geluidsman een paar fijne dagen van kunnen maken, en veel gezien en gedaan in een miljoenenstad waarvan ik tot voor kort het bestaan niet eens af wist. Ik kan me echt niet voorstellen hoe ontzettend verschrikkelijk en kapot het er daar nu is, en hoop echt dat deze puinhoop snel wordt opgelost. Ook voor mijn vrienden in Rusland die ik de afgelopen jaren tijdens de vele shows daar heb gemaakt, hoop ik dat dit snel ophoudt, en we in beide landen gewoon weer de verbroedering mogen en verzustering verspreiden zonder dat een of andere gevaarlijke gek dit onmogelijk maakt.  \m/