agenda dingetje

 

Opeens zat ie in mijn mailbox. Zo’n mail waarvan ik vergeten was hoe veel impact deze kan hebben. Meteen ging er een golf van adrenaline en verwachtingsvolle spanning door me heen. Hier heb ik, net als naar mijn vaccinatie, reikhalzend naar uitgekeken. Misschien zelfs wel onbewust sinds een tijdje. En nu is het eindelijk weer de tijd er voor. Een mailtje van een booking agent! Voor een paar heuse metal shows! Wat festivalletjes, een kleine tour en een paar Russische gigs met mijn favoriete monsters. Dit jaar!!! Binnen 10 seconden had ik al geantwoord. FUCK YES!!!!! (bij deze personen kan ik het gewoon maken om dat te typen ;-)) Toen ging ik pas in mijn agenda kijken (oeps). 

Ik heb een donkerbruin vermoeden dat dit agenda “ding” iets is wat veel van mijn soortgenoten ook doormaken momenteel. Velen hebben inmiddels een andere functie dan roadcrew, en moeten dus na gaan denken over wat ze er nu mee gaan doen. Wie ga ik allemaal nog tegenkomen “on the road” in de toekomst? En wie heeft de flightcases aan de wilgen gehangen? Het is wel duidelijk geworden dat een pandemie niet goed is voor mensen in de cultuursector. Het is een enorm risico, en er zijn er ontelbaar veel kopje onder gegaan. Wie is nog bereid om dit risico te accepteren? 

Dit enorme hiaat heeft er voor gezorgd dat ik eindelijk eens stilstond bij hoe mijn leven er uit ziet. Ik heb inmiddels zelfs planten die in leven blijven, en zelfs de tijd gehad om mijn interieur eens onder handen te nemen. En ik heb een ritme! Wil ik dit weer vaarwel gaan zeggen in het festivalseizoen? Een vaste baan heeft daar in het verleden geen verandering in weten te brengen. Ik deed gewoon allebei en sliep nooit. Mijn weekenden waren standaard gereserveerd voor festival shows, en bijpraten met vrienden en familie deed ik in het najaar dan wel weer. Nu het leven ineens duizend keer slomer gaat, vraag ik mij wel eens af hoe ik dat in hemelsnaam heb gedaan, en “in the end” ook nog eens recht overeind wist te blijven. Want ik heb tegenwoordig af en toe best wel moeite met een 36 urige werkweek half in mijn thuiskantoor en half tussen de dooie dino’s. Want die moesten ook een mondkapje op en mochten nergens naartoe. Maar aan de andere kant weet ik stiekem ook wel hoe ik het deed tot anderhalf jaar geleden. Want er is niks zo geweldig en energie-gevend als het runnen van een show waar een veertigduizend koppig publiek van staat te genieten. Iedere keer als ik me weer een weg baande na de show van de front of house richting het podium om de backdrop op te gaan vouwen en de microfoonstandaard uit elkaar te draaien, had ik het gevoel dat ik zweefde. Een mix van opluchting en trots, over wat we met het tourende team weer neer hadden weten te zetten. Onmogelijke uren, eeuwigdurende busjesritten en ontelbare airmiles waren het allemaal waard. En ook in de toekomst! \m/