Back to the roots

 

Heb ik sinds het oostenrijkse festival uit de vorige column nog nieuwe shows gedraaid? Nope...Heb ik nog andere metal avonturen meegemaakt? Nope...Ik heb recentelijk niet meer aan het “front” gestaan. Maar een hele hoop collega’s gelukkig wel, en dat gun ik ze allemaal enorm! Het was zo fijn om weer even te proeven hoe het was. Hopelijk wordt 2022 wat spannender. Eind deze maand mag ik eindelijk weer knopjes beroeren! Voor een oude bekende gitaarvirtuoos. Terug naar mijn roots. Terug naar waar het allemaal begonnen is voor mij. De Bosuil! Yes! Een hele leuke zaal in Limburg, waar ik in mijn “teens en twenties” heel wat uurtjes heb doorgebracht. Voor de bar, achter de bar, op de bar, onder de bar...en achter de knoppen!  Het begon als een soort van soos met een minuscuul podiumpje, waar een paar parren en piepende en krakende bewegende lampen boven hingen die de jaren tachtig waarschijnlijk nog hadden meegemaakt. En een hele oude tafel die volgens mij zelfs nog niet eens een floppydisk had. Er hing een grote uil boven het podium gemaakt van hout en metaal, die tjdens de vernieuwing omlaag werd gehaald en rook naar verschraald bier. Het is toch maar een logo geworden achteraf. Naast het feit dat de (metal) programmering best wel heel goed was, werd vanuit deze plek werd ook een festival gerund. Bospop! Het was het hoofdkwartier. Als vrijwilliger, werden wij steevast opgetrommeld om van alles en nog wat te regelen. Hekken zetten, tenten vast rijgen, bardienst draaien, broodjes smeren en op een gegeven moment mocht ik ook “runnen”. Oftewel, in de startblokken staan om vanalles en nog wat te halen met een bussie. Van printpapier, tot printers, tot van alles en nog wat uit de bouwmarkt. Ik ben zelfs een keer op en neer naar het Graspop terrein gereden om de “snake” van Iron Maiden op te halen. (grote kabel van FOH naar podium). En op een gegeven moment mochten we ook op andere festivals gaan helpen. Zo heb ik bijvoorbeeld op Lowlands een veldje moeten “beschermen” zodat men daar geen tentjes op zou zetten. In ruil kregen we gratis toegang. En heel veel muntjes. Heel. Veel. Muntjes. Zo veel dat je ze maanden later nog steeds terug vond in je tas en dacht...kak. Dorst bestond niet. Laatst kwam ik nog zo’n muntje tegen van Dynamo 2002. Toen ik net even ging opzoeken wat er ook alweer speelde toen (Opeth, Peter Pan, Within Temptation, Biohazard..,), zag ik op de desbetreffende website dat dit festival 7013 dagen geleden plaatsvond. Mijn “carriere’ is dus gewoon meer dan 7000 dagen oud. Wauw. Dit moet ik even laten bezinken hoor. Tot de volgende column zelfs want ik vind het best wel shocking, dit onrealistische tijdsbesef ! Hopelijk is er tegen die tijd wat meer actie in de tent…\m/