braadworst en flamingopakjes

 

Jaaaaa ik mocht weer! Afgelopen maand in Eindhoven. Destruction speelde op “Das Oktober Metalfest”, en ik mocht weer aan de knoppen zitten, en de lampen laten knipperen in de maat tijdens klassiekers als “Curse the Gods” en “Thrash Till Death”. Heerlijk! De laatste show was ook met deze heren, net voor de “final” lockdown voor de kerstdagen in Oberhausen. En net als toen, was het nu ook weer een klein feestje. Of misschien toch een groter feestje. En massaler. En kleurrijker. En diverser. Ik had bijna het gevoel alsof ik een memo had gemist, en aan kwam kakken in mijn simpele, zwarte Morbid Angel hoodie, en shirtje met een print die op een takkenbosje leek. Waar de vorige keer nog voorzichtig de afstand tussen de metalheads werd bewaard, was het nu een full-on oververhitte en uitgelaten krioelende massa mensen in de meest uiteenlopende outfits. Alsof het nooit anders was geweest, werden de door de enthousiaste barcrew gevulde pullen naar hartelust geleegd, en werd er duchtig geheadbangd. En…uhh…gehost en dijen gekletst? Overal om mij heen waren prachtig uitgedoste mensen in lederhosen, dirndls en corpse paint die er een dikke vette fissa van maakten. En niet alleen in de “bratwursthalle” waar Mambo Kurt en Bonnie St Claire (ja echt!) de gezellig aangeschoten massa tot aan het einde wisten te entertainen. Ook op de podia ging men los in de meest extravagante outfits waar de gemiddelde…paradijsvogel…nog een puntje aan kon zuigen. Of nja, sommigen waren zelf een soort van paradijsvogels, want de band Trollfest ging helemaal los in flamingopakken en glitterbaarden. Het viel goed in de smaak viel mij op, en ik heb zelf ook met open mond staan kijken (vette backdrop trouwens!). Ook “Nanowar of Steel” had de tutu’s uit de kast getrokken voor hun persiflerende en banale repertoire. Ik denk dat ik deze dag wel vijf keer heb geroepen “I thought I saw it all!!!”. Maar nee dus. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje moeite had met het switchen tussen de serieuze bands en de “neem ons met een korrel zout”-bands. Totaal overprikkeld was ik. Toen ik net op Youtube video’s ging opzoeken van “Trollfest”, en vervolgens ook op de “after” video van Das Oktober Metalfest stuitte, had ik weer dat zelfde gevoel. Van het ene naar het andere uiterste geslingerd worden. Mijn innerlijke en traditionele “black en thrash metal” kind, schudt afkeurend haar hoofd, terwijl mijn “Lordi” bloed sneller gaat stromen. Het doet me een beetje denken aan het festivalseizoen, waar naast de serieuze metal, ook muziek met een grote knipoog wordt gedraaid voor een extra portie herkenning en verbroedering. En waar men dan ook weer de bijzondere outfits uit de kast trekt. Van konijnen onesies tot de ietwat klassiekere “denim and leather” hesjes en strakke leggings met spannende printjes. Top! iedereen kan gewoon zichzelf zijn en lekker gek doen, en dan tegelijkertijd de massa een stukje minder saai maken. Of bijzondere gesprekken initiëren. Een snoepwinkel voor de culturele antropoloog of freudiaan. Ik heb een uitgebreide opvoeding gehad als het om muziekstijlen gaat, maar de “feestmetalbands” zijn de afgelopen jaren toch een beetje langs mij heen gegaan. De vraag is : Wil ik mij hier in verdiepen om het beter te begrijpen? Nah…voorlopig zit ik wel prima moet ik eerlijk zeggen. Maar…blijkbaar helpt dit muziekgenre dus wel om er een feestje van te maken! En dat was het! \m/