mobiele eenheid

 

Tijdens (en misschien ook een beetje voor) de lockdowns ben ik lichtelijk verslaafd geraakt aan eindeloos op social media scrollen. Het is momenteel echt mijn slechtste gewoonte, en ik doe hard mijn best om ermee te kappen. Waar ik vroeger veel inspiratie vandaan haalde, raak ik nu overprikkeld in de eindeloze put van dopamineshotjes. “Can I interest you in everything, all of the time”, luidt het liedje van Bo Burnham, een komiek die dit nummer tijdens de lockdown scheef. Dat slaat echt overal op, en zet mij aan het denken. I am part of the problem. De verschillende apps en websites zijn zo ingericht, dat je maar blijft en blijft scrollen. Dieper en dieper wegzinkend, en al je kostbare tijd consumerend. Je hersenen zijn constant ergens mee bezig. Vermoeiend eigenlijk. Geen wonder dat zo veel mensen met burnout klachten rondlopen, en zelfs de noodzaak zien om vroegtijdig uit het leven te stappen. Ik heb er al eerder over geschreven, maar ik merk het ook op tour en om mij heen. Iedereen is bezig met het spuien van zijn/haar mening, eten, drinken, belevenissen, bezigheden, mijmeringen en memes op dat kleine schermpje. En het scrollen door het eten, drinken, bezigheden, mijmeringen en memes van anderen. Altijd. Overal. Backstage, op de wc, in de trein, in het vliegtuig, tijdens shows en ga zo maar door. Escapisme van de realiteit. De invloed die dit heeft op de muziekwereld is immens. Waar je vroeger alleen maar over bands las in interviews en reviews, krijg je nu ook een persoonlijk kijkje in de (soms spreekwoordelijke) keuken. De hele dag door. Op instagram komen hele epistels voorbij van muzikanten en crewmembers en hun kopjes koffie,biertjes, soundchecks en talloze andersoortige avonturen. En memes en inspirational quotes. Die je dan weer kunt reposten. Een standaard vraag na de show is; Hanneke, heb je nog gave foto’s gemaakt? Die dan vervolgens weer door de bands persoonlijke social media persoon worden gedeeld. Sommige techs hebben nog meer volgers dan de muzikanten zelf. Endorsement hier, branding daar. Een voorbeeld van de invloed van de social media op de muziekwereld is het vertrek van de gitarist Amen uit de band Lordi waar ik voor werk. Via de instagram van mijn Lordi-collega kwam ik er afgelopen week achter. Na een beetje verder scrollen ook via de officiële statement van de band en natuurlijk die van de (ex)gitarist. Niet alleen een statement op de website. Nee. Alle bandleden, en een aantal voormalige bandleden, crewmembers, vrienden van de band, fans en hun moeders hadden er iets over te (re)posten. Het is van alle kanten belicht. Het is net alsof het niet meer alleen om de muziek draait. Het evolueert. Een klein beetje de verkeerde kant op als je het mij vraagt. Ja natuurlijk is het een top-medium om je band te promoten en andersoortige awareness te creëren.  Als je een echte fan bent van een bepaalde band, begrijp ik dat je zo dichtbij mogelijk wil komen. Je wil weten wie deze muziek maakt, wat ze doen, hoe ze zijn. Wat voor ontbijt ze maken en waar ze graag op vakantie gaan. En dat kan gevaarlijk zijn. Want hoe belangrijk is dat nou eigenlijk? En hoe eerlijk is deze social media eigenlijk, met alle filters en portretteren van mooie leventjes ? Wat wordt er hier NIET belicht? Komende zomer ga ik het proberen. Weg met die telefoon wanneer ik hem niet nodig heb. In gesprek gaan. Niet gebruiken als escapisme omdat de realiteit niet naar verwachting is. Ok. Behalve dan die foto na een verpletterende show…want die laatste after show (dopamine) shot met blij publiek moet toch wel gedeeld worden….of niet? En het after show biertje? Ai…dat wordt toch wel een opgave… \m/