muzikaal stockholm syndroom

Laatst realiseerde ik mij, dat mijn muzieksmaak best wel heel erg beïnvloed is door mijn werk als lichttech de afgelopen 15 jaar. Vroeger, toen ik nog ieder weekend echt voor de lol concerten bezocht, was het nogal uiteenlopend. Van old school metal tot grindcore. Undergroud of niet, het maakte me echt niks uit en mijn minidisk speler bevatte een ware kakofonie aan bands en genres. Van de Heideroosjes tot Manowar, Metal church, Dio en KoRn, met hier en daar wat Opeth, Haggard, Edguy, Destruction, Pantera en all time favorite Metallica er doorheen. Lekker kleurrijk. Net als mijn outfits (op mijn gothic periode na) en haardracht. Tegenwoordig merk ik dat mijn spotify list op een andere manier in elkaar steekt, en redelijk geconcentreerd blijft op een uitschietertje van Ghost,  Fleetwood Mac of een movie soundtrack na. Ik lijk wel eenkennig geworden! Iets nieuws komt er niet snel in. Omdat ik vaak nummers heb moeten leren van de bands waar ik voor werk, voeren deze de boventoon. En dat vind ik helemaal niet erg. Niet alleen omdat het moet en op deze manier mijn live timing on fleek blijft, maar ook omdat ik het vanzelf ben gaan waarderen. Ik denk dat ik kan worden gediagnosticeerd met een soort van muzikaal Stockholm syndrome. Black Metal band Satyricon is bijvoorbeeld pas op mijn radar gekomen nadat ik de setlist erin moest stampen, en vervolgens zo werd weggeblazen door de energie op het podium, dat ik dat op een vrije dag er ook van krijg. Energie. En dan in gedachten vanzelf terug drijf naar dat ontzettend vette Hellfest of die frostbitten tour in Siberië. Daarnaast weet ik nu ook, dat dit muziekgenre helemaal niet om rituele kerkverbrandigen gaat, niet alleen maar uit ruis en geschreeuw bestaat, en eigenlijk best wel heel erg muzikaal en creatief is. Ook ik krijg geeneens moodswings als er meteen na “mother north”, het vrolijke “emerald sword” van Rhapsody zich aandient volgens het muzikale medium in mijn oordopjes of woonkamer. Deze staat overigens al 15 jaar in mijn playlist (na een hiaat van 10 jaar). Blijft leuk. Wat deze 2 bands betreft heb ik weer heel wat moois in het verschiet liggen! Deze zomer een vette album jubileumshow van een Satyricon klassieker vlak nadat ik terug kom van een dino opgraving in de USA, 1 festival in Mexico (ff op en neer, want 2 dagen later moet ik fris en fruitig op de nieuwbouw van het museum waar ik werk staan om de opbouw van een 10 meter hoge dino in goede banen te leiden), en als kers op de taart in September weer richting het o zo vette Japan en Rusland! Het is weer geen straf. Maar voor die tijd is het nog even rustig! Een kleine 5 maanden zonder concerten. Hopelijk komt er nog iets leuks voorbij! Wie weet ontdek ik nog eens een nieuwe leuke band! Helaas zat ik zo diep met mijn kop in het zand afgelopen week dat ik zowel Ghost als de Heideroosjes (kaartjes waren op, aaaaah) heb gemist...oeps \m/