zuipen kreng

Ik was net aan het bijkomen van drie weken “overleven” op een winderige prairie tussen de dinobotten. En niet zo maar bijkomen. Het was eigenlijk meer bijtanken. Letterlijk en figuurlijk, want ik had een lekker biertje in mijn hand, en stond net op het punt om mij volledig in het feestgedruis van de drie oktober vieringen in Leiden te storten. En ja hoor. Mike met de deadline! Of deze donderdag af kon zijn. Enigszins stribbelend probeerde ik uit te leggen wat er de komende dagen aan de hand zou zijn (iets met dronken op straat liggen en zo), maar meneer was onvermurwbaar. Dan schrijf je hem maar over “dronken aan het werk”. Uhhh…OK…Aangezien de lichttafel / front of house mijn “kantoor” is, en er over het algemeen op de meeste kantoren niet gezopen wordt; is dat bij mij achter de tafel dus ook niet het geval (tenzij. Moet wel een beetje professioneel blijven natuurlijk. Of er na het werk gedronken wordt? Tuurlijk! Heerlijk, zo’n ijskoude rakker nadat de trailer compleet is ingeladen! Soms volgt er dan nog een. En nog een. En voordat je het weet zit je om zes uur sochtends met je dronken harses in de tourbus allemaal wilde avonturen mee te maken. Of zit je naar cruiseschepen te zwaaien in de haven van Hamburg. Of ga je met zn allen in een Poolse politieauto zitten. Of crash je ergen in the middle of nowhere Griekenland een local party inclusief polonaises. Of wordt een van de mensen in je groep gezocht door de taxi mafia van Moskou. Of zit je in de lobby van een hotel in Siberië vodkaatjes weg te tikken vlak voor je vlucht.

Vooral in het begin van mijn carrière waren de feestjes talrijk, en was mijn lever mij niet zo dankbaar aan het einde van de rit. Tegenwoordig ben ik bewuster, en kies dus ook de feestmomenten wat beter uit. Want het is best gezellig om een avondje door te zakken als je weet dat de tourbus de hele dag en nacht moet rijden. Iets minder als je de volgende ochtend weer voor dag en dauw de gitaren uit de trailer staat te trekken met een kegel van hier tot Tokyo. Maar soms gebeuren ze gewoon. Van die feestjes die nog jaren terugkomen in verhalen. Zo was er eens een met een Finse band. De bus was onderweg van Spanje naar Finland, en de sfeer zat er goed in. Goeie muziek, goeie zin, gewoon leuk! Zo zul je waarschijnlijk wel weten dat de gemiddelde Fin geen maat kan houden, en er was een bodemloze put aan sterke drank en bier. Op een gegeven moment kwamen er permanent markers in het spel, en iedereen werd voorzien van een arsenaal aan “tattoo’s”. Helaas gaven de tattoos af op de prachtige lederen bekleding van de tourbus, en zijn er die avond ook foto’s gemaakt. En helaas wist de buschauffeur de tattoo eigenaren op de foto’ s later ook nog eens te matchen met de bekleding van de banken. Oeps. De rekening werd verstuurd. Een aantal jaren later was er nog zo’ n feestje. Het was zo gezellig dat de “baas” van het feestje had besloten dat niemand naar bed mocht. Ik wist stiekem toch weg te sneaken, naar een half uurtje later hadden ze het toch door, en werd ik uit mijn bed gesleurd. Voor straf moest ik vodka drinken. Boh. Of die keer dat ik samen met de merchman terug kwam van een vrije dag in Londen, en we op de parkeerplaats een complete rave tegenkwamen. We wisten niet wat we zagen! Maar we deden gezellig mee.