en dan is je gitaar enzo kwijt

Soms zit het mee, soms zit het tegen. En soms moet je roeien met de riemen die je hebt. Of de lichttafels. Of de gitaren. Eergisteren was een heerlijke dag. Wakker worden in een idyllisch en zonovergoten Noord-Duits hotel, lekker ontbijtje (wurst und kase!), wandelingetje in het idyllische dorpje en genieten van het heerlijke weer en de uitgestrekte korenvelden en bossen. Het was een prachtig gebied in the middle of nowhere. Het leek wel vakantie! Toen was het tijd om naar het festivalterrein te gaan. *Poef*, weg uit de idyllische bubbel, en tijd voor de harde waarheid. De tourmanager had mij al voorzichtig voorbereid op het feit dat het een kleiner festival was, en dat ze nou PRECIES die lichttafel hadden die ik in onze rider (soort van band contract/specificatielijst) had gemarkeerd als de tafel waar ik niet mee overweg kan. (niet iedere lichttech is het met me eens, maar ik vind het een totaal onlogisch onding dat op de bodem van de oceaan thuishoort). Maar helaas. Het mocht niet baten. Ik haalde diep adem, en baande mij een weg door een headbangende, bierdrinkende en zongenietende meute naar de front of house, waar het gedrocht klaar stond om met behulp van de lokale lichtman geprogrammeerd te worden. Normaal gesproken staan er op festivals wat meer “conventionele” licht- en geluidstafels waar zo’n beetje iedereen mee overweg kan. En in de hele luxe gevallen staat er zelfs een aparte trailer unit klaar met zo’n conventionele lichttafel in combinatie met een enorm beeldscherm, zodat je ook tijdens het spelen van de andere bands op het podium je show kan programmeren en precies zo inrichten zoals jij dat wil. Dan gaat ie op een USB stickie, en kun je dat vervolgens weer meenemen naar de front of house om de laatste puntjes op de i te zetten, en je show te gaan draaien.Vorige week op Hellfest had ik dat wel. Nu niet. Enfin. Daar stond ik dus. Oog in oog met het onding. Gelukkig had de lokale lichtman een stuk meer ervaring met het ding en een bootlading aan geduld en knutselden wij er samen iets van zodat ik tijdens de show zo min mogelijk zou gaan vloeken. Dat lukte! En achteraf zag het er ook nog eens helemaal prima uit! Helaas had het me dus wel wat grijze haren bezorgd, en veel meer tijd dan nodig.

De week hiervoor was het voor de band zelf wat minder leuk. Ik kwam ongeveer tegelijkertijd met Satyricon aan op het vliegveld in Nantes voor Hellfest. Samen stonden we te wachten bij de “odd sized luggage”, om de gitaren, backdrop en andere band spullen op te pikken om naar het festival te gaan. Het duurde maar en duurde maar, en men begon onrustig te worden. En ja hoor! History repeated itself! Net als met Morbid Angel 4 jaar gelden, had Satyricon hetzelfde probleem. De spullen waren achtergebleven in Noorwegen! Kak! Het werd een lange dag voor ze. Terwijl ik prinsheerlijk zat te programmeren in mijn eigen “licht trailer”, waren zij naarstig op zoek naar vervangende instrumenten. Niet heel relaxt, spelen voor ongeveer 20.000 man met een gitaar die niet van jou is. En zonder backdrop en andere aankleding. Gelukkig bakten deze professionele rotten in het vak er toch wat van, en zetten ze een dijk van een show neer. En ook al stonden er 18.500 mensen meer in het publiek dan op het festival van eergisteren, ik had een stuk minder stress vanwege mijn oude, vertrouwde licht tafeltje \m/.