Lights Down Under

Jeetje wat een verschrikkelijk kutnieuws in Australië momenteel! Word helemaal naar als ik die rode en berookte luchten zie. Wat mij betreft horen dat soort taferelen alleen maar thuis op de cover van een CD, en niet in het echt. Zo net voor de winter was ik er zelf nog, en was er helemaal niks aan de hand. Langzaam brak daar de lente uit, en die schattige koalabeertjes zaten nog hoog, droog en levend in hun boom, en in plaats van verkoolde kangaroos langs de weg, lagen er alleen nog maar platgereden versies. Hopelijk worden er wat ogen geopend nu. Waarom ik in Australië was? Ik door L/T Rhapsody gevraagd om mee te gaan op avontuur. Aangezien ik nog geen vakantie had gehad dit jaar, had ik de tourmanager gevraagd mij moederziel alleen achter te laten na de laatste show. Down under. Maar voor die vakantie, moest er natuurlijk eerst even gewerkt worden!!! Het begon in Finland. Het duurde niet lang voordat iedereen weer in de juiste modus was, en aangezien we overal naar toe vlogen, hadden we heel erg weinig gear mee. Net als met de festivals dus, hoefden we niet iedere dag 3000 kilo aan gear in en uit te laden. Meer tijd dus om te programmeren en te zorgen dat het podium er netjes en strak uitziet om de band te laten shinen! Ging hartstikke lekker allemaal en voordat we het wisten, was de volgende show in Stockholm ook alweer een feit en stonden we voor dag en dauw op het vliegveld om naar Moskou te vliegen nadat we in 5 minuten het ontbijtbuffet in het hotel hadden weggevaagd (ik kan echt genieten van de vakantiegangers die niet weten wat ze zien...metalband in de ontbijtzaal!). In Moskou was het haasten geblazen! Meteen door naar de zaal om alles klaar te maken voor de avond. Veel bands hebben in het ene land een grotere fanbasis dan in het andere, en in Moskou was het een gevalletje grote fanbasis. Feestje dus!!! Maar wel vroeg uit de veren de volgende ochtend. Voordat we op het vliegtuig stapten naar Tokyo, was er namelijk het plan ontstaan om nog even een stevige wandeling te maken. Hop hop, op naar het rode plein voor de mandatory Kremlin foto! En een 8 urig dutje richting Japan. Noise canceling in-ears for the win! In Tokyo stond de local crew al klaar om met ons de komende dagen bespreken. In Japan is het namelijk normaal dat de Japanse lokale crew met je meegaat naar alle shows. Heel erg fijn, want deze mensen zijn de meest effectieve crewleden die ik ooit heb meegemaakt! Je hoeft maar ergens naar te kijken en ze weten al wat je wil. Je voelt je bijna schuldig dat je zo weinig hoeft te doen! Kan menig zaal wat van leren. De eerste 2 shows in Tokyo gingen dan ook van een leien dakje, en gaven ons meer dan genoeg tijd om coole dingen te doen in de stad (eat all the sushi, try all the weird stuff!). Ook Nagoya en Osaka waren zo voorbij, en voordat we het wisten, zaten we in het vliegtuig naar Sydney, waar we 4 dagen de tijd hadden om bij te komen voor de volgende gig. Toffe stad joh! 53 km gelopen in 3 dagen, en nog niet alles gezien! Ik vond het dan ook helemaal niet zo erg dat de venues in dit land niet echt om naar huis te schrijven waren, en er nauwelijks tot geen lokale crew was. Zelfs geen lokale lichtman! Maar. Weinig publiek of veel, iedereen verdient een goede show, dus ook als er 10 lampen hangen, doe ik mijn best en doe ik gewoon net alsof ik in een arena achter de knoppen sta (ook al huil ik dan een klein beetje van binnen). Voordat we het wisten, was de laatste show dan ook voorbij, en stond ik in de lobby afscheid te nemen van mijn Italiaans/Duitse/Franse/Amerikaanse/Sardiniaanse familie. Tijd voor mijn eigen avontuur. Perk of the job!!! \m/