Het is geen mannenwereld meer

Sinds 2012 staat er boven mijn column dat ik werk in een “door mannen gedomineerde wereld”. Bij deze laat ik het weghalen. Want dat is al lang niet meer zo, en het is tegelijkertijd ook wel heel erg stereotyperend. De tijden zijn veranderd. De visies (gelukkig) ook, waaronder de mijne. Toen ik net kwam kijken in de muziekwereld, was het ook nog een echte “mannenwereld”. Het was moeilijk om deze wereld als piepjong metal meisje van 21 jaar binnen te dringen. Het ging zelfs zo ver, dat ik mijzelf vaak gedroeg als “one of the guys” om te overleven op de werkvloer en in de tourbus, om mijn toekomst in de metalwereld te verzegelen. Een wereld waarin meer deuren voor je open gingen als je een leuter had. Dus na jarenlang roepen dat ik niet in een hokje wilde worden gestopt, deed ik het toch, door middel van het onderdrukken van mijn “te” vrouwelijke eigenschappen met als resultaat een carrière in de metalwereld. Dit heb ik indertijd zelfs als advies gekregen van collega’s! Van de gekken toch?! Op mijn tenen lopen, kei en keihard werken, en goed worden in het neerzetten van knetterende lichtshows. Duizenden en duizenden weggelachen flauwe grapjes verder, en het negeren van het feit dat er geregeld met 2 maten werd gemeten, word ik inmiddels gezien als Hanneke. Lichttech. Niet meer en niet minder. Hier heb ik overigens geen spijt van! Ik was mij er totaal niet van bewust dat het “one of the guys” zijn een soort van overlevingstechniek was. Het ging me nog goed af ook. Tegenwoordig is dat gedrag behoorlijk weggesleten. Ik heb geleerd om mijn “mannetje” te staan. Ook al vind ik de verzorgende “tourmama” rol die mij meer dan eens was toebedeeld totaal geen probleem, die vind ik zelfs leuk! Chauvinistische grappen lach ik niet meer weg, en als iemand denkt dat het leuk is om mij ongevraagd op mijn bips te slaan, zorg ik er voor dat zij dit nooit meer doen. Het werkt. Mede door een langzaam opkomende mentaliteitsverandering. Noordwest Europa is een gebied waar de man/vrouw ratio op tour steeds meer richting de 50/50 komt, en waar niet alleen de vrouwen achter de merch tafel staan, maar ook achter de knoppen of het roer. Het is het nieuwe normaal. Eindelijk! Nu de rest van de wereld nog.
Zoals ik al eerder heb vermeld, is het hele toeren ontzettend veranderd de laatste tijd. Het is geen sex, drugs rock n roll meer zoals in de jaren 60 / 70 / 80, waarin podia bezaaid lagen met slipjes, en backstage de groupies nog alle aandacht kregen in plaats van de schermpjes van de Ipads en telefoons. De enige actieve metal band die het nog voor elkaar krijgt om vrouwen massaal hun topjes uit te laten trekken, is naar mijn weten Steel Panther. Meer een persiflage dan een serieuze band met een serieus wereldbeeld. En zou Manowar (als ze ooit weer voor de verandering eens geen show cancellen) het nog opbrengen om “woman be my slave” te spelen? Ik gok van niet. Dat wordt over het algemeen volgens mij niet meer gepikt. Er zijn nog steeds landen waar mannen in lokale venues en op festivals de wenkbrauwen ophalen omdat je ze vraagt iets voor je, een vrouw, te doen. Vaak gaan ze er ook van uit dat je dan ook een vriendin van een van de bandleden bent. Niet een persoon die keihard heeft gewerkt voor een gerespecteerde baan als technicus. Maar gelukkig zijn deze personen een uitstervend ras. Laten we hopen dat deze trend zich door blijft zetten. Wimps and posers, leave the hall! \m/

 

x